Recensie: Hemelvuur RECENSIE

Hemelvuur is het tweede deel van de Fire Sermon-trilogie van Francesca Haig. In het eerste deel, Vuurpreek hebben we kennis gemaakt met de maatschappij, zo'n vierhonderd jaar na een grote nucelaire ramp. Het is geen mooie maatschappij. Om een onverklaarbare reden worden alleen nog maar tweelingen geboren. Echter, de ene tweelinghelft is (lichamelijk) perfect en behoort daarmee tot de Alfa's, de andere heeft een afwijking en is daarmee een Omega. Over het algemeen is dit een fysiek gebrek, maar het is niet altijd gelijk duidelijk. Dat is het geval bij Cass en Zach. Cass is ziener, aan haar lichaam zie je niets, maar het feit dat ze ziener is maakt haar Omega. 'Ik leerde dat het verleden van weerhaken is voorzien.'

Het feit dat er een onderscheid gemaakt wordt tussen Alfa's en Omega's zegt eigenlijk al alles over de dystopische wereld in Hemelvuur. Er wordt onderscheid gemaakt, er is sprake van apartheid. De Alfa's willen niets met de Omega's te maken hebben, de Omega's moeten in andere nederzettingen wonen en ze worden zelfs gebrandmerkt ...

Desondanks zijn de tweelingen onlosmakelijk met elkaar verbonden. Ze houden elkaar in evenwicht en in leven. Als bijvoorbeeld de een zijn of haar pols breekt, krijgt de ander ook enorme pijn in dezelfde arm. En als de Omega overlijdt, sterft de Alfa ook (of andersom).

In het eerste deel hebben we al gezien hoe de Alfa's de Omega's willen laten verdwijnen, zonder ze dood te laten gaan. Zach, de Alfa-tweelingbroer van Cass, zit in de Raad van de Alfa's, samen met de Generaal en de Ceremoniemeester, en staat bekend als de Hervormer. Hij heeft reservoirs laten aanleggen om Omega's in 'te bewaren'. Ze blijven leven, waar alles mee gezegd is. In dit tweede deel blijkt hoe vergevorderd de voorbereidingen al zijn.

Waar Vuurpreek in mijn ogen moeizaam op gang kwam, wat voor een deel is te wijten aan de noodzaak om de situatie toe te lichten, is Hemelvuur veel vlotter geschreven. Het plot zit beter in elkaar, er gebeurt meer in het verhaal en de spanning loopt veel hoger op.

Zo blijkt in Hemelvuur dat de mensen vierhonderd jaar geleden de nucleaire ramp hebben zien aankomen en een ondergrondse Ark hebben gebouwd, waar een deel van de mensen in heeft geschuild. Op deze manier hebben zij de ramp overleefd. De overlevenden hebben een dagboek bijgehouden, waar fragmenten van opduiken. Deze fragmenten en daardoor enerzijds de zoektocht naar de Ark en anderzijds de bewustwording dat er elders op de wereld ook nog leven moet zijn, geeft een boeiende dimensie aan Hemelvuur. 'Ik werd heen en weer geslingerd tussen verschillende tijden, zonder dat ik er enige grip op had.'

Ook het feit dat niet iedereen Alfa's en Omega's als elkaars tegenpolen ziet, wat ze ook geenszins zijn, maakt het boek interessanter. 'Als er iets was wat me bijeenhield, iets waarop ik kon rekenen als de visioenen me uit alle macht uiteen probeerden te rukken, dan was het geworteld in Zach.'

Zo treffen Cass, Piper en Zoë de Ceremoniemeester die ook wat verder kijkt en denkt. Uiteindelijk weet Cass met hem een verbond te sluiten waardoor groepen Alfa's en Omega's tot samenwerking komen.

De Alfa's zijn gericht op macht en overheersing van de wereld, de Omega's op leven en overleven. En daarmee heeft Haig toch ook een thema van alle tijden bij de kop. Daarbij heeft ze nog een mooie en prettige schrijfstijl ook. 'Alles liep achteruit. Alles was dubbel, alsof een spiegel tegenover een spiegel stond, zodat het beeld oneindig terugging en er geen einde mogelijk was.'

De Omega's kijken overigens verder dan alleen het bekende land. Zij zijn ervan overtuigd dat er meer op de wereld is dan alleen het bekende en zij nemen het risico om als onze 15e en 16e eeuwse ontdekkingsreizigers andere mensen te vinden. Alles beter dan het leven en de toekomst die de Alfa's voor hen in petto hebben.

Hemelvuur is absoluut de moeite waard. Zeker als je het eerste deel uit de serie hebt uitgelezen, wat overigens wel een voorwaarde is om grip te krijgen op Hemelvuur. En als je Vuurpreek nog niet uit hebt, laat Hemelvuur dan een mooi wenkend perspectief zijn.

Het einde van Francesca Haig's boek klopt helemaal. Enerzijds heeft het verhaal een mooie afronding gekregen, je kan het wegleggen zonder last te hebben van een al te open einde. Anderzijds biedt het voldoende aanknopingspunten voor het derde deel!