Recensie: De ijzeren engel RECENSIE

In De ijzeren engel probeert de negenentwintigjarige psychiater Mark Moulain uit de schaduw van zijn vader - een ontspoorde, alternatieve psychiater die zijn gezin verliet voor een Indiase sekte - te stappen. Hij krijgt een baan als assistent-psychiater in een Haarlemse kliniek, waar hij vrijwel meteen gefascineerd raakt door zijn nieuwe patiënt. Julian Kroon is een ex-cadet van het KMA en lijdt vermoedelijk aan schizofrenie, maar dat is niet het meest intrigerende aan deze zwijgzame jongen.

Rondom Julian gebeuren er allerlei vreemde zaken. Zo liegen zijn collega-cadetten over gebeurtenissen op de academie, doet zijn vader het lijken alsof hij helemaal niet wil dat zijn zoon beter wordt en krijgt Mark telefoontjes en brieven van Julians mysterieuze bezoeker, wie hij zelf ontkent te kennen. Samen met zijn collega David, probeert Mark het raadsel omtrent zijn patiënt op te lossen, waarbij ze al snel merken dat er andere manieren dan toegestaan nodig zijn om te achterhalen wat er met Julian gebeurd is.

Op de omslag van het boek staat “literaire thriller” aangegeven als genre, maar de reden om het zo te noemen blijft voor mij een vraag. Er is totaal geen sprake van spanning in dit boek, enkel een paar personages met een geheimzinnig verhaal. Zo heb je de mysterieuze Roma, genaamd Curka, die om een onbekende reden wil dat Moulain zijn vriend beter maakt door hem van de medicijnen te verlossen. Ook heb je de ouders van Julian, die net zo hard liegen als de cadetten over een voorval op de academie. Je wordt natuurlijk wel nieuwsgierig naar het waarom, daar je deze nieuwsgierigheid niet moet verwarren met spanning. Naar mijn mening is het meer een roman dan thriller. Je leest voortdurend over de frustraties van een psychiater die niet weet wat er met zijn patiënt aan de hand is en ondertussen worstelt met zijn ongelukkige jeugd. 


Verder is er in het verhaal een gebrek aan details en diepgang, waardoor het niet interessant is om te lezen en je, je niet kunt inleven. Je krijgt te horen dat het hoofdpersoon, Mark Moulain, zijn vader nooit echt heeft gekend, maar wat hij daar zelf van vindt of hoe hij zich daarover voelt blijft voor de lezer een raadsel. Het is net alsof hij onder dwang een verslag uitbrengt over zijn leven - onverschillig en zonder emotie.

Door het verhaal heen krijgt Mark meerdere malen een droom of nachtmerrie, maar ook deze worden slechts beschreven. Waar Florian Boland hierop had kunnen inspelen door een link te leggen met het verleden of iets anders, laat hij het gewoon passeren alsof het alleen bedoeld was om pagina’s te vullen.

Dat was ook een beetje het gevoel wat ontstond tijdens het lezen van de rest van het boek: er gebeurden een paar dingen in het leven van Mark, zoals de bruiloft van een vriend en een familiefeest, maar het stond beide volledig los van het verhaal en was ook niet echt relevant. De enige constante rode draad was de zoektocht naar een oorzaak van Julians klachten.

Al met al was dit boek niet wat ik gehoopt had. Na het lezen van de omslag waren de verwachtingen hoog, maar als lezer ben ik behoorlijk teleurgesteld door het oppervlakkige verhaal. Florian Boland heeft op verschillende punten zijn kansen om het verhaal toch die extra spanning of vaart te geven niet benut en daarom krijgt De ijzeren engel van mij een hartje.