Recensie Witte Raaf RECENSIE

Bram Dehouck is een Vlaamse auteur die in 2009 doorbrak met zijn misdaadroman De minzame moordenaar. Met dit boek won hij in 2010 zowel de Schaduwprijs als de Gouden Strop, iets wat nog geen enkele andere auteur gelukt was om beide prijzen in één jaar in de wacht te slepen. Uniek aan deze roman is dat je als lezer vanaf het begin weet wie de misdadiger is en je gedurende het verhaal meegenomen wordt op een zoektocht naar het motief. In 2011 verscheen Een zomer zonder slaap, wederom een Gouden Strop winnaar, in 2012 verscheen Hellekind en dan is daar nu eindelijk een nieuw meesterwerk genaamd Witte Raaf.

Stefanie Baertsoen is communicatiemedewerker bij Scherpereel die een tijdlang ook marketing onder haar hoede neemt als haar collega Marlène opstapt. Wanneer Nick Farkas wordt aangenomen als marketeer gaan er plotseling dingen fout die in Stefanie haar schoenen worden geschoven. Dit gaat van kwaad tot erger wanneer Nick duidelijk maakt dat hij haar het leven zuur zal maken en haar buiten wil werken. Stefanie deelt haar zorgen met haar partner die grondig onderzoek verricht naar Farkas. Uit zijn geneuzel blijkt dat Farkas al wat smetten op zijn blazoen heeft en Stefanie besluit hem hiermee te confronteren. De volgende dag blijkt echter dat er zich een drama heeft afgespeeld op de avond van de confrontatie: Nick en zijn vrouw zijn neergestoken en de laatste overlijdt aan haar verwondingen...

Witte Raaf is opgedeeld in drie delen: het verhaal, het onderzoek en de ontknoping. In het eerste gedeelte wordt de context van het verhaal geschetst: Stefanie Baertsoen maakt kennis met Nick Farkas die haar het leven zuur maakt en confronteert hem met wat ze over hem te weten is gekomen en dreigt om alles bekend te maken bij de directeur. In het tweede gedeelte wordt de misdaad onderzocht: Tess Jonkman, hoofdinspecteur, herbeleeft het onderzoek in de zaak Farkas terwijl ze zich voorbereidt op de rechtszaak tegen Nick Farkas. In het derde gedeelte volgt de ontknoping: de rechtszaak van Nick Farkas komt voor en de ware dader en het motief komen aan het licht.

Met de opdeling van Witte Raaf in drie delen, zorgt Dehouck ervoor dat zijn verhaal spannend en ook mysterieus blijft van de eerste tot de laatste letter. In het eerste gedeelte wil je weten hoe het af zal lopen met Stefanie en Nick: weet Stefanie Nick voor te zijn en kan ze haar carrière redden? Net wanneer je vervolgens denkt dat er een doorbraak komt, gebeurt er iets vreselijks en wil je weten wie dit gedaan heeft maar gaat het verhaal over op een andere invalshoek namelijk die van Tess Jonkman, hoofdinspecteur. Vervolgens worden de gebeurtenissen, en met name de misdaad, ontrafelt en kom je meer te weten over het leven van Nick Farkas. Dit gedeelte mondt vervolgens uit in de ontknoping: de Assisenzaak tegen Nick Farkas.

Daarnaast zorgt mede de opdeling van het verhaal ervoor dat het boek makkelijk en snel weg leest en wil je het eigenlijk het liefst in één keer uitlezen. Grappig aan het boek vond ik de soms typische Vlaamse bewoordingen zoals 'Ze zouden nooit te weten komen wat precies het vuur aan de lont gestoken had.'. Dit is af en toe even vreemd om te lezen, maar is eerder grappig dan storend. Wat verder opvallend is, is dat Witte Raaf een relatief dun boek is. Dehouck weet in weinig woorden een volwaardige misdaadroman neer te zetten die qua opbouw, spanning en ontrafeling niet onderdoet voor de soms vele pagina's tellende romans van andere auteurs.

Witte Raaf is wat mij betreft een nieuw meesterwerk van Dehouck dat prima past binnen zijn andere wel geprezen romans. Het zou mij zeker niet verbazen als hij ook met deze roman weer in de prijzen zou vallen!