Recensie: Je had moeten gaan RECENSIE

Na het succesvolle ‘F’ en zijn roman ‘Ik en Kaminski’ komt Daniel Kehlmann met Je had moeten gaan. Een kort verhaal over een jong stel en hun dochtertje die een korte vakantie geboekt hebben in een afgelegen modern chalet. De man is scenarioschrijver en is van plan om zijn scenario af te maken en weer nader tot zijn vrouw te komen. Na aankomst gaat dit de goede kant op. In een notitieboekje maakt hij aantekeningen over zijn scenario en daarnaast vertelt hij de lezer over hoe de gezinsvakantie verloopt.

Al snel beginnen er vreemde dingen te gebeuren. Foto’s verdwijnen, spiegelbeelden veranderen en door heel het huis hangt een vreemde sfeer. Een sfeer die al snel beklemmend wordt, want wat is er aan de hand? Is er iets met het huis of is er iets met de mentale gesteldheid van het hoofdpersonage? Is hij paranoïde, ziet hij dingen die er niet zijn of bestaan de spoken die hij denkt te zien écht niet alleen in zijn hoofd.

Daniel Kehlmann heeft de bijzondere gave om met slechts enkele zinnen een onheilspellende sfeer op te roepen. Zo ook in Je had moeten gaan. Een omschrijving van een blik, of een door zijn woorden opgeroepen beeld laat je zomaar de koude rillingen krijgen. De setting helpt daar ook al niet aan: een afgelegen huis hoog in de bergen, met maar 1 weg die ernaartoe leidt, grotendeels afgesloten van de buitenwereld, waar vreemde dingen gebeuren. Hoge glazen ramen waarachter niets dan duisternis is, twee grote gletsjers die boven het huis uittorenen. De dichte mist die spontaan opkomt. Je zou als lezer van minder huiveren.

Langzaam bouwen de vreemde gebeurtenissen zich op. Spookachtige verschijningen, geometrie die ineens niet meer klopt, zelfs de tijd lijkt anders te gaan. De babymonitor speelt hierin een rol en geeft een creepy Blair Witch sfeertje. Als lezer blijf je redelijk in onwetendheid. Je weet niet wat er aan de hand is. Ook de notities in het boekje van de hoofdpersoon veranderen en worden waziger en blijken uiteindelijk het boek te vormen dat je als lezer in handen hebt. De schrijver maakt zijn zinnen vaak niet af, waardoor je moet gissen – of zelf mag invullen – wat er gebeurt.

Je had moeten gaan roept met recht associaties op met 'The Shining' maar is te kort om hier echt aan te voldoen. Het begint veelbelovend en heeft alles in zich voor een huiveringwekkend horrorverhaal, maar de schrijver vergt hierin iets teveel van de lezer. Het verhaal wordt in de tweede helft van het verhaal écht te veel out there en laat de lezer in verwarring achter. Of misschien is dat juist de bedoeling van Daniel Kehlmann. Potentieel helaas niet helemaal waargemaakt, daarom drie hartjes.