Recensie: Waterfire Saga 4 - De zwarte parel RECENSIE

De Zwarte parel is het slotdeel in de Waterfire Saga serie.

Sera en haar vriendinnen moeten de laaste talismannen vinden en een manier vinden om Orfeo tegen te houden en ook zijn zwarte parel in handen krijgen. De oorlog wordt voorbereid en de zeeën moeten terug veroverd worden en Orfeo en Abbadon moet tegen gehouden worden.

De schrijfstijl is redelijk kinderachtig. De zinnen zijn kort en de woorden simpel. En er worden ook veel kinderachtige woorden gebruikt. Zo hebben ze ‘schattige’ scheldwoorden. En zijn de benamingen voor enge dingen in het boek ook kinderlijk gemaakt, zoals ‘Rottende Rotzakken’ (zombies). De hoofdstukken zijn kort en er wordt veel herhaald. Dit is begrijpelijk want dit is een boekenserie voor jonge meisjes. Daarnaast is elk hoofdstuk vanuit een ander personage geschreven en volg je dus niet één hoofdpersonage. En elk hoofdstuk stopt met een cliffhanger en vaak schakel je in het volgende hoofdstuk weer over op een nieuw personage. Tegen het einde aan loopt het boek gelukkig wel weer door vanuit hetzelfde perspectief en personages.

Het verhaal springt ook van de hak op de tak alsof Jennifer Donnelly bepaalde gedeeltes in haar hoofd heeft afgespeeld maar is vergeten die op te schrijven. Op het ene moment gaat iemand dood op het andere moment is diegene weer levend. Of ze vergeet hele gebeurtenissen. Eerst is iemand aan het vechten en opeens heeft diegene een speer door zich. Ook zijn sommige gebeurtenissen zeer ongeloofwaardig en te snel op elkaar verteld. Dus ze krijgen versterking en letterlijk één minuut later in het boek komt er nog iemand aan terwijl ze in ‘the middle of nowhere’ zijn. Dan zijn er nog de te grote tijdsprongen. Of er komen opeens karakters bij waar je sinds de andere boeken niet meer over hebt gelezen. Ook nieuwe karakters worden vaak niet uitgelicht en hierdoor mis je veel diepgang en karakterontwikkeling. 

Er lopen dus erg veel verhaaltjes door elkaar in dit boek maar elk verhaal is wel erg leuk om over te lezen. Het verhaal is origineel met een prachtige onderwaterwereld en veel fantasie rijke personages. En er gebeurt veel achter elkaar.

Het verhaal is zeer voorspelbaar en mist emotionele diepgang. En het klinkt allemaal niet helemaal logisch. Allebei de partijen proberen Abbadon te bevrijden en daarom zitten ze allebei achter de talismannen. Maar de één wil het monster gebruiken voor oorlog en de zeemeermin vriendinnen willen hem vermoorden. Maar aangezien ze voor een groot gedeelte hetzelfde doel hebben zou je toch denken dat ze het iets slimmer kunnen aanpakken.

Het einde komt snel en je bent er zo doorheen. Het voelt bijna als een anticlimax omdat je na vier boeken er echt veel van verwacht. Daarnaast is het ook jammer dat Donnelly sommige karakters ook vergeet (zo maakt een groot karakter uit deel één haar herintrede in het verhaal en hoor je na drie zinnen niks meer over haar) en er geen afgesloten einde van heeft gemaakt. Dit stelt teleur want na vier boeken verdienen wij een goed en duidelijk einde. 

De beoordeling van dit boek was lastig omdat je aan de ene kant een origineel, makkelijk leesbaar verhaal hebt dat je graag uitleest. Maar aan de andere kant heb je een slechte schrijfstijl en teveel mankementen aan het boek. Dat resulteert in 3 hartjes voor dit slotdeel.

Het boek is aan te raden voor de jongen meiden onder ons die houden van fantasie boeken. Het boek was leuk maar zeker niet geweldig vanwege de slechte schrijfstijl en de vele missende elementen.