Recensie: Dochters van anderen RECENSIE

Als Julie dertien jaar oud is wordt zij uit haar kamer ontvoerd. Haar zusje, Jane, verstopt zich in de kast maar kan alles zien. De ontvoerder heeft een mes vast en houdt hem tegen Julies rug. Als ze iets horen kraken op de zolder brengt Julie haar vinger naar haar mond, Jane moet zich stil houden en dat doet ze. Pas een paar uur later durft ze naar haar ouders, Anna en Tom, om te vertellen wat er is gebeurd. Acht jaar later staat Julie opeens weer op de stoep. Anna kan het bijna niet geloven! En als een privédetective haar benaderd met de theorie dat Julie niet is wie ze zegt dat ze is gaat ze twijfelen. Maar wie is die vrouw dan? En wat wil ze van haar familie?

Op de achterkant van Dochters van anderen staat beschreven wat er is gebeurd in de acht jaar dat Julie weg was. In het boek lees je hier echter bijna niks over. Toch wel vreemd aangezien de achterkant je een beeld hoort te geven van het verhaal. Pas de tweede alinea gaat over wat er in het boek staat te gebeuren. De lezer verwacht hierdoor zeker een soort van spanning in het verhaal. Maar krijgt deze jammer genoeg niet! 

Het verhaal in Dochters van anderen kabbelt eigenlijk rustig voort vanaf het moment dat Julie weer thuis is. Ze moet naar het ziekenhuis en de politie wil natuurlijk haar verhaal weten. Ze legt een verklaring af waar haar moeder bij is en dan gaan ze naar huis. Julie moet met een psycholoog praten en Anna neemt haar mee om te gaan winkelen. Niks bijzonders eigenlijk. Dan neemt een privédetective contact op met Anna en ga je eraan twijfelen of Julie wel zegt wie ze is. 

Het hoofdverhaal wordt verteld vanuit het oogpunt van Anna. Natuurlijk voel je als lezer met haar mee. Haar dochter is immers midden in de nacht ontvoerd en dat moet vreselijk zijn! Maar een echte band bouw je niet met haar op. Het is namelijk vreemd dat zij niet kan zien of de vrouw in haar huis wel of niet Julie is. Een moeder moet haar dochter toch wel herkennen? Vooral als ze al dertien is als ze wordt ontvoerd. Je leest ook niks over deze twijfel. Waaraan ziet ze dat Julie misschien niet haar dochter is? Aan haar gezicht? Haar lichaam?  

Daarnaast lijkt er tussen Tom en Anna ook niet echt een relatie te bestaan. Anna doet alles alleen en betrekt hem nergens bij. Ook Jane komt maar vrij kort in het boek voor, waardoor je niet eens het gevoel hebt dat ze echt bij het gezin hoort. Dit komt ook omdat je Anna's gedachten leest. Hierin komt naar voren dat ze Jane eigenlijk links heeft laten liggen vroeger en zich niet om haar bekommerde. Logisch dat ze geen band met haar heeft opgebouwd! Tom hield zich wel bezig met Jane. Ondanks dat je niet veel over hem leest bouw je meer een band met hem op dan met Anna.

Tussen het hoofdverhaal lees je verhalen van 'verschillende' meisjes uit het verleden. De lezer heeft eigenlijk al meteen door dat het om één meisje gaat en wie dit is. Deze hoofdstukken tussendoor horen eigenlijk voor de spanning in het verhaal te zorgen, maar dat gebeurt niet. Tuurlijk, ze doet allemaal dingen die niet juist zijn (prostitutie, strippen, bedriegen van pleegouders en stelen), maar ze zijn niet zo erg dat je echt bang van haar wordt. Hier had Amy Gentry echt veel meer uit kunnen halen. Heel erg jammer!

Pas in de laatste 100 bladzijden wordt het verhaal een beetje spannend. Dan komt er ook een beetje vaart in het verhaal. Op de achterkant staat ook dat Amy Gentry de verwachtingen overtreft met sterke plottwists. Verwacht hier niet te veel van. Als je een beetje nadenkt tijdens het lezen van Dochters van anderen heb je eigenlijk al door hoe het verhaal in elkaar zit en word je dus helaas niet verrast. 

Wel leest het verhaal lekker snel weg. Je hoeft niet al te veel na te denken en het verhaal zit ook niet heel ingewikkeld in elkaar. Dit zorgt er voor dat de lezer Dochters van anderen niet meteen aan de kant legt en toch wel doorleest. Aan het eind wordt nog het één en ander uitgelegd en hierdoor krijgt de lezer wel een duidelijk beeld van het verhaal. Dochters van anderen had echt heel erg veel potentie, maar Amy Gentry heeft dit niet helaas waargemaakt. Het verhaal mist gewoon de spanning en diepgang die je van een literaire thriller verwacht.