Recensie: De negen kamers RECENSIE

De negen kamers vertelt het verhaal van de 17-jarige Jonas die op een dag een mysterieus boek in zijn huis vindt. Later op de dag vindt hij ineens een braakliggend veldje in zijn straat, precies zoals in het boek geschreven staat. Nieuwsgierig als hij is gaat hij op onderzoek uit. Voor hij het weet wordt hij opgeslokt door het huis en kan hij niet anders dan kamer voor kamer ontdekken. Daarnaast worden de hoofdpijnen waar hij al tijdenlang last van heeft steeds erger.

Uitgever Lemniscaat vergelijkt de schrijfstijl van Rauwerda met die van Carlos Ruiz Zafón en Gabriel García Márquez.  En dat is absoluut niet overdreven. Met De negen kamers wordt een fantasiewereld gecreëerd die aan de andere kant toch heel logisch lijkt. Hoofdpersoon Jonas lijkt continue te zweven tussen droom en werkelijkheid en de lezer wordt hier perfect in meegenomen. Het maakt de lezer steeds nieuwsgierig naar de volgende gebeurtenis en de volgende kamer.

Het verhaal wisselt steeds tussen de avonturen in de kamers en verhalen die vertelt worden door de personages die Jonas ontmoet in die kamers. Dit is een prettige afwisseling. Het maakt het geheel ook wat onoverzichtelijk, maar op de een of andere manier lijkt het te toch te kloppen. Het maakt dat de lezer zich goed kan inleven in Jonas die overweldigd wordt door alles wat hij meemaakt en steeds nieuwsgierig blijft naar de volgende kamer. De hoofdpijnen zorgen voor een goede verbinding met de realiteit en mogelijke verklaringen voor deze fantasie, dagdromen of hallucinaties van Jonas. Tot het einde blijft onduidelijk wat er precies aan de hand is met Jonas. En het lijkt het best passende einde te zijn voor dit verhaal dat steeds als de lezer denkt het te begrijpen weer een verrassende wending neemt.

De negen kamers is het debuut van Peter-Paul Rauwerda die in het dagelijks leven econometrist is en kinder- en prentenboeken illustreert. En het is een debuut om trots op te zijn. Het is merkbaar dat de schrijver ook illustrator is aangezien het verhaal zo visueel omschreven wordt. Als lezer zijn de personages en het huis bijna zichtbaar wat erg prettig leest. De schrijfstijl van Rauwerda is sowieso erg prettig te noemen. Dit in combinatie  met het spannende verhaal maakt het boek bijna onmogelijk om weg te leggen.