Recensie: De dochter van de zeemeermin RECENSIE

Schotland 1402, het hof van koning Robert III. Muireall, de dochter van de heraut, heeft een affaire met kroonprins David. Bij voorbaat al een hopeloze zaak, maar na de moord op David laat ze zich troosten door Heer Murdoch en niet lang daarna kan ze niet verborgen houden dat ze in verwachting is. Haar vader slaat haar hierna halfdood. Edam, 1403. Tijdens een zware storm drijven woeste golven een vrouw het Purmermeer in. Groen van het zeewier wordt ze eruit gevist. In de jaren die volgen wordt de 'Watervrouw van Edam' een bezienswaardigheid. Zozeer zelfs dat de machtige stad Haarlem haar mee neemt. De mensen die haar opvangen leren haar spinnen en bidden als een Christenvrouw, maar ze spreekt nooit... Schotland 1424, de jonge Megan, gaat op zoek naar haar herkomst. Ze zoekt haar moeder, Muireall. Haar zoektocht leidt haar uiteindelijk naar De Nederlanden en de Watervrouw van Edam en Haarlem…

Lydia Rood is een duizendpoot, een veelzijdige schrijfster met 35 jaar ervaring. Ze is bij het publiek vooral bekend door haar kinderboeken, maar ze heeft ook voor volwassenen veel geschreven. Romans, thrillers, theaterstukken en zelfs erotiek. En nu dan ook een historische roman. Het is een wervelende historische roman, gebaseerd op de bestaande Nederlandse sage van de Zeemeermin van Edam. De roman speelt in Edinburgh, Edam en Haarlem. Lydia Rood neemt ons in De dochter van de zeemeermin mee naar de Middeleeuwen: een tijd van oorlog en van strijd om de Schotse troon. Maar ook een tijd van het christendom en bijgeloof.

Lydia Rood neemt haar lezers serieus, ze heeft duidelijk veel aandacht besteed aan de historische feiten en details en die zijn allemaal correct. Persoonlijk vind ik dat altijd heel fijn. Het is knap hoe ze de historie van Schotland ten tijde van Robert III en de moord op zijn oudste zoon David vertelt, zonder te romantiseren of onnodig te dramatiseren. En dan de verhalen van de Watervrouw, Muireall en haar dochter Megan erdoorheen weeft op een prachtige pakkende en emoties oproepende manier.

Nadien, achter in het boek, heeft Lydia Rood nog een verklarende woordenlijst toegevoegd. Dat is heel prettig voor mensen die nog niet zo thuis zijn in de middeleeuwse geschiedenis. In haar boek houdt Lydia Rood vast aan authenticiteit en de middeleeuwse termen, namen en gebruiksvoorwerpen, hebben wij moderne mensen nu eenmaal niet meer zo een twee drie paraat. Ook achter in het boek een verklaring van de achtergrond van het boek, de gebeurtenissen die ooit werkelijk plaatsgevonden hebben. Tevens een verantwoording en bibliografie. Ik zei toch dat Lydia Rood haar lezers serieus neemt.

In De dochter van de zeemeermin zijn de verhalen van Muireall en Megan apart opgezet, om dan uiteindelijk samengevoegd te worden. Als lezer lees je eerst het verhaal van Muireall, dat stopt bij de reactie van haar vader. Daarna gaat het over Megan en hoe zij er toe komt om op zoek te gaan naar haar achtergrond. Uiteindelijk lees je dan wat er met beide vrouwen is gebeurd en gaat gebeuren. De sage van de zeemeermin heeft Lydia Rood mooi verweven en tegen de achtergrond van de middeleeuwse waarden en normen, weet Lydia Rood met haar schrijfstijl interesse en empathie bij je op te roepen. Ook dit boek is weer geschreven in de herkenbare schrijfstijl van Lydia Rood. Ze schrijft snel en vlot. Ze overspoelt de lezer niet met veel te uitgebreide beschrijvingen van de scène, maar zij laat juist ruimte over voor je eigen gedachten bij het verhaal. Ze weet je mateloos te boeien en je leest door bladzijde na bladzijde om het verdere verloop van het verhaal te ontdekken. De personages zijn levendig, mensen van vlees en bloed, en je voelt en leeft met hen mee.

Alles bij elkaar maakt dit boek tot een perfecte combinatie van fictie en werkelijkheid en ik vind het persoonlijk een absolute aanrader. Een geweldig boek dat in mijn ogen 5 hartjes verdient.