Recensie: Draconis Memoria 1 - Het vuur van de Draak RECENSIE

'Blauw voor de geest. Groen voor het lichaam. Rood voor het vuur. Zwart voor de kracht.'

Bloedgezegenden zijn uitverkorenen die de vier verschillende soorten drakenbloed kunnen drinken en daar krachten uit kunnen halen. Deze bloedgezegenden beschermen de landen van de IJzerschip Handelsmaatschappij. De drakenbloedlijnen worden echter steeds zwakker en bovendien lijkt oorlog met het vijandige Corvartijnse Keizerrijk onvermijdelijk. Om deze dreiging het hoofd te bieden besluit het IJzerrijk een zoektocht te starten naar de legendarische Witte Draak, de vijfde drakensoort, waarvan het bloed onnoemelijke krachten zou geven. De vraag is natuurlijk of deze Witte Draak wel echt bestaat, of slechts een geheimzinnige mythe is.

Anthony Ryan debuteerde in 2013 met zijn trilogie In de schaduw van de raaf. Nu start hij een nieuwe trilogie genaamd Draconis Memoria. Het vuur van de draak is het eerste deel van deze serie en met z'n 700 pagina's is het een dikke pil.

Ryan bouwt de verhaalwereld langzaam op. Met de vele personages, landschappen en geschiedenis is deze vrij complex. Gelukkig kun je als je de draad van het verhaal dreigt kwijt te raken gebruikmaken van de kaartjes voorin en de lijst met de personages achterin het boek. De proloog weet direct te boeien maar daarna is het even inkomen in de verhaalwereld. Na de eerste honderd pagina's komt het verhaal dan echt op gang en wordt je meegesleept door de missie van de hoofdpersonen.

In Het vuur van de draak worden er drie gezichtspunten afgewisseld. Als eerste is er Lizanne Letriet, een bloedgezegende en spionne, die al jaren trouw in dienst is bij de IJzerschip Handelsmaatschappij. Als tweede is er Cleemond 'Clee' Torbreek, een kruimeldief en ongeregistreerde bloedgezegende die min of meer gechanteerd wordt om mee te helpen met de zoektocht naar de Witte Draak. Als laatste is er Corrin Heilmond, een trouwe en dappere luitenant in dienst van het schip 'Veelbelovende Onderneming'. De verhaallijnen van Lizanne en Clee komen al snel bij elkaar en blijven met elkaar verbonden. Luitenant Heilmond komt pas later in contact met de andere twee.

Door de wisseling van vertelperspectief wordt de spanning goed opgebouwd. De hoofdstukken worden vaak afgesloten met kleine cliffhangers waarna je wisselt naar een ander personage. Zo weet Ryan de lezer te blijven boeien. Het einde is verrassend en laat nog veel vragen onbeantwoord. 

Het vuur van de draak is een indrukwekkend eerste deel. Ryan weet te overtuigen met zijn boeiende schrijfstijl en leuke personages. Af en toe is het verhaal wat moeilijk te volgen door alle gebeurtenissen en beschrijvingen maar dat doet niet veel af aan het zeer meeslepende plot.