Recensie: Selfie RECENSIE

Britt (12) krijgt voor haar goede rapport een Iphone van haar ouders. Nu ze eindelijk mee kan doen met haar vriendinnen op sociale media, heeft Britt de grootste lol. Omdat ze heel erg van tekenen houdt, post ze haar kunstwerkjes op sociale media. Maar ineens krijgt ze vreemde berichtjes van iemand die ze niet kent. Ze vindt het maar eng, maar ze gaat het echt niet aan haar ouders vertellen. Die hebben het veel te druk met zichzelf sinds de scheiding. De berichten worden dreigender, maar toch negeert Britt het. Op school word Britt uitgekozen om een muurschildering te maken. Ze gaat meteen aan het werk. Als Britt op school komt en ziet dat haar muurschildering is vernield, schrikt ze. Ze vertelt het hele verhaal aan Ivo, de jongen die ze leuk vindt. Als Britt alleen in het lokaal is, word ze aangevallen door een klasgenootje, Eva. Ze is jaloers op Britts tekentalent en vind het niet eerlijk dat zij alle aandacht krijgt.

Mariette Middelbeek schrijft met haar boek Selfie een zeer actueel verhaal voor jonge tieners. Bijna elke tiener tussen de 10-13 jaar is wel in het bezit van een telefoon, of heeft toegang tot één of meerdere vormen van sociale media. De toegankelijkheid voor haar publiek is dan ook groot. Het onderwerp Cyberpesten is wel een leidraad in dit verhaal, en naar mijn mening is de schrijfster er wel goed in geslaagd om niet belerend over te komen. Zo weet de schrijfster de gedachtegangen van een 12 jarige perfect te vatten, met uitspraken als ‘een 6 voor wiskunde staan.’ en ‘die jongen is niet op dat meisje’.

Ook weet ze de gevoelens van een tiener die zich niet gehoord voelt door de ouders erg treffend te beschrijven. Daarentegen was het relativerende vermogen van de hoofdpersonage naar mijn mening iets te volwassen. “Het was gewoon een flauwe grap.” Een 12 jarige zou dat bij het eerste bericht nog kunnen denken, maar niet na 5 berichten. Ook was het hoofdpersonage naar mijn mening redelijk flets. Ze had geen specifieke mening of emotie rondom de scheiding van haar ouders, en ook geen boosheid naar de dader toe op het einde. Dit maakte voor mij het verhaal toch wel wat ongeloofwaardig. Het hield aan de andere kant wel de focus op het plot, zonder er teveel van af te dwalen.

De motieven van Eva (de dader) waren ook wat vaag. Het zou een stil, niet opvallend meisje zijn dat uiteindelijk stik jaloers blijkt te zijn op Britts talent en de aandacht die ze ervoor krijgt. Dit is niet één keer eerder naar voren gekomen in het boek waardoor het meer een anticlimactic moment wordt als ze op het einde dan de dader blijkt te zijn. Toch las Selfie qua ritme en opbouw goed weg, en was ik uiteindelijk best benieuwd wie de cyberpester zou blijken te zijn. Hopelijk geldt dit ook voor de jonge lezer.