Recensie: Meisjesherinneringen RECENSIE

Meisjesherinneringen zijn de memoires van schrijfster Annie Ernaux over haar adolescentiejaren die beginnen in de zomer van 1958. Ze blikt terug op wie ze toen was en waarom ze de dingen deed die ze toen deed. Van jeugdleidster op de vakantiekolonie naar au pair in Engeland tot letterenstudente. Ze beschrijft de gedachten die ze toen had en de mensen die toen belangrijk voor haar waren. Dit alles gelinkt aan de momenten in het heden die haar hieraan terug doen denken.

Het boek begint met een heel hoofdstuk met overwegingen van de schrijfster waarom ze dit boek wel of niet zou moeten schrijven. En in welke vorm ze het dan moet schrijven, in de ik-vorm, of juist in ze zij-vorm. Uiteindelijk kiest ze voor de zij-vorm om zo afstand te nemen van het meisje dat ze in 1958 was en om ook van buitenaf te kunnen kijken naar haar acties en reacties. Maar ook om begrip te krijgen voor hetgeen er gebeurde en misschien zelfs zichzelf te vergeven. Dit maakt dat je als lezer meteen meegaat in de denkwijze van de schrijfster en je beter kunt verplaatsen in haar manier van denken. Maar zeker ook in haar beweegredenen om dit boek te schrijven. Omdat ze bijna niet anders kan, dit verhaal moet eruit. Aan de andere kant kan het er ook voor zorgen dat de lezer al in het begin afhaakt omdat het een vrij lange tekst is waarin eigenlijk vrij weinig gebeurd.

In het verhaal vanaf de zomer van 1958 waarin Annie als jeugdleidster aan de slag gaat in een vakantiekolonie zit meer vaart maar het weet toch nog de rust te houden die passen bij het mijmeren over je jeugdjaren. Gebeurtenissen worden uitgebreid beschreven met aantekeningen van de kennis van nu erbij. Door het overzicht te hebben van een aantal jaren begrijpt ze zichzelf beter en lijkt ze ook meer begrip voor het meisje van toen te kunnen opbrengen. Deze schrijfstijl in combinatie met de eerlijkheid waarmee Ernaux het gebeuren vertelt maakt dat je bijna het gevoel hebt stiekem in iemands dagboek mee te lezen.

De schrijfstijl in Meisjesherinneringen is wijdlopig en ook bijna poëtisch te noemen. Bijna moeiteloos lijkt de schrijfster haar herinneringen op te schrijven. Het geheel is prettig te lezen zonder er al teveel inspanning voor te hoeven leveren. Je waant je al snel in het Frankrijk van 1958 en de rust die het verhaal uitstraalt. Alles bij elkaar een prima boek om even mee te ontspannen.