Recensie: De keuken van Hartwood RECENSIE

De keuken van Hartwood van Eric Werner & Mya Henry, is meer dan een mooi vormgegeven kookboek. Het is met recht een culinair avontuur op Yucatán.

In een klein dorp op het Mexicaanse schiereiland Yucatán hebben Eric en Mya een openlucht restaurant opgezet. Open muren, geen elektriciteit, koken op een houtvuur met lokale producten, zo vers als het maar kan, zodat de pure smaken bewaard blijven. Het concept heeft de mensen betoverd en inmiddels geldt Hartwood als een van de meest inspirerende restaurants die er zijn.

Zodra je De keuken van Hartwood in je handen hebt en openslaat, zie je al gelijk dat dit geen gewoon kookboek is. Het is eerder een verslag van de in 2010 naar Mexico geëmigreerde Eric Werner en Mya Henry die het hectische leven achter zich lieten en nabij Tulum op de Yucatán hun eigen ecologisch toevluchtsoord creëerden. Het is een combinatie van een biografie, een reisverslag en een avonturenverhaal, afgewisseld met heerlijke recepten.

Eric is degene die een passie heeft voor alle lokale producten.  Hij verbouwt zijn eigen groenten en vangt zelf de vis die hij gebruikt. Mya en hij staan beiden in de keuken. Alles super eenvoudig en basic. Het opzetten van Hartwood was hun droom en het verhaal over hoe zij hun droom gestalte hebben gegeven, hoe ze inmiddels ingeburgerd zijn en zich hebben aangepast aan de Mexicaanse cultuur is heel inspirerend.

Eric en Mya hebben een fijne losse schrijfstijl en het is eigenlijk net alsof je naar hun verhaal luistert, terwijl je de omgeving voor je ziet dankzij de prachtige foto's. Ik ben zelf op de Yucatan geweest in hetzelfde gebied rond Tulum en weet dus waar ze het over hebben en je kunt de sfeer dan ook echt letterlijk proeven als je de recepten gaat maken. Ze laten de lezer kennismaken met de Yucatán, met de natuur en de cultuur en met hun eigen woonplaats en het restaurant. De recepten worden ingeleid met een korte uitleg en tussendoor gaat het verhaal verder.

Sommige producten zijn hier in Nederland niet te krijgen. Ik moet bekennen, dat ik soms niet eens wist wat ze ermee bedoelden. Een yamboon bijvoorbeeld, of Jicama zoals ik uitvond toen ik het opzocht. Ook kan ik je verzekeren dat als je in de vishandel om marlijn vraagt, ze beslist een beetje gek kijken. "Bedoelt u tonijn?" Oké, doe dan maar makreel.  Maar over het algemeen zijn de ingrediënten goed te verkrijgen en met een beetje fantasie kun je datgene wat je niet makkelijk kunt krijgen wel vervangen door iets anders. Zoals ik al aangaf, is het boek ook eigenlijk meer een fijn exotisch feel good boek, waarbij je de recepten als een extra moet zien.

Zelf heb ik de koude watermeloensoep (blz. 95) en de makreeldip met guajillopeper platbrood (blz. 133) gemaakt.  Eigenlijk meer zomerse gerechten, maar dat wilde ik juist omdat het anders dan anders is en het leek me heerlijk om zoiets te serveren bij een barbecue. De watermeloen kon ik ook in april al krijgen bij de groenteboer en de soep was heerlijk. De makreeldip was eveneens een succes. Guajillopepers kun je krijgen bij winkels die ook Aziatische spullen verkopen of op de markt. Ze zijn wat zoetige en gematigd pittige chillipepers en geven het platbrood een aparte smaak. De recepten zijn goed te volgen en makkelijk om te maken. Eric en Mya schrijven zelf, dat dat ook moet omdat ze in hun restaurant nu eenmaal ook met heel eenvoudige middelen koken.

Dit boek is werkelijk een feestje en zeker een aanrader voor iedereen die geïnteresseerd is in aparte kookboeken. Ik ben in ieder geval enthousiast!