Recensie: Vermiste meisjes RECENSIE

'Niemand verdwijnt zomaar...' Dit is de kerngedachte waar het hele boek Vermiste meisjes  om draait. Auteur Megan Miranda heeft al verschillende young adult titels op haar naam staan en maakt met dit boek haar thrillerdebuut. Ze wordt bij het verschijnen van dit boek al gelijk vergeleken met Ruth Ware en Clare Mackintosh. Maar de belangrijkste vraag is eigenlijk: weet ze zich ook te onderscheiden van deze grote namen?

Nic groeide op in het kleine plaatsje Coolridge en vluchtte daar op een gegeven moment weg na de verdwijning van haar beste vriendin Corinne. Corinne is nooit gevonden en dit heeft Nic voor haar leven getekend. Na tien jaar keert ze terug naar haar geboorteplaats om voor haar zieke vader te zorgen, die steeds verder achteruit gaat. Dan verdwijnt er nogmaals een meisje. Wat heeft deze verdwijning te maken met die van tien jaar geleden? Oude wonden worden opengereten en het wordt steeds duidelijker wat er die bewuste nacht eigenlijk gebeurd is.

Momenteel wordt de Nederlandse boekenmarkt overspoelt met literaire thrillers over meisjes die verdwijnen. Denk hierbij aan titels als De kleine getuige en In een donker, donker bos. Het is daarom niet verwonderlijk dat dit thrillerdebuut wordt vergeleken met de laatst genoemde titel. Wie dit boek van Ruth Ware heeft gelezen, zal de overeenkomsten herkennen: Een jonge vrouw keert terug naar de plek waar ze opgegroeid is en oude geheimen worden onthuld en vrouwenvriendschappen zijn niet wat ze lijken. Vooral in het begin vraag je je als lezer af of de auteur niet probeert om dit verhaal in een ander jasje te steken, door elementen als een verlaten huis en een donker bos dat ogen lijkt te hebben.

Wat wel origineel is aan het verhaal, is de manier waarop het boek in elkaar steekt. Het boek begint namelijk vanaf dag één, springt dan twee weken vooruit en vertelt dan achterstevoren het verhaal vanaf dag vijftien tot aan de dag waar we het verhaal begonnen. In het begin levert dit veel vragen en losse eindjes op. Had de auteur niet meer bereikt door het verhaal in chronologische volgorde te vertellen? Steeds wanneer je over iets leest, wil je weten hoe dit verder gaat. En in een boek die in feite teruggaat in de tijd, werkt dit niet. Pas in het laatste stuk van het boek wordt de meerwaarde van deze vertelwijze duidelijk. Immers, als het verhaal inderdaad in chronologische  volgorde vertelt was, was het plot meer voorspelbaar geweest. 

Er komen verschillende personages aan bod, maar hoofdzakelijk beleeft de lezer het verhaal door de ogen van Nic. Zij is een onvoorspelbare persoonlijkheid, waar je niet geheel de vinger op kunt leggen. Dit geldt ook voor de verdwenen Corinne en Anneleise. Juist dit aspect schept nieuwsgierigheid en je wilt meer over deze jonge vrouwen te weten komen. Het einde van het boek volgt hier ook logisch op en is minder voorspelbaar dan je in eerste instantie zou denken. Wel blijft de lezer met vragen zitten, vooral over hoe het uiteindelijk afloopt met Nic.

Concluderend is Vermiste meisjes een spannende thriller met een intrigerend gekozen verhaalloop. Dit en de onvoorspelbare personages zorgen ervoor dat je de pagina's blijft omslaan. Wel kunnen we ons afvragen of het boek toch niet te veel overeenkomsten vertoont met literaire thrillers als In een donker, donker bos.