Recensie: De Hemel Is Zwart Vandaag RECENSIE

De titel van Ralf Mohren's roman De Hemel Is Zwart Vandaag slaat niet alleen op de eclips waardoor het eiland Curaçao tijdelijk in duisternis wordt gehuld, maar ook op de duisternis in het leven van hoofdpersoon Arthur Poolman. Hij vertrekt eind jaren '90 naar Curaçao om als docent Nederlands aan het werk te gaan op een middelbare school. Helaas blijkt het leven op het zonnige eiland niet zo sprookjesachtig als hij had gehoopt en zet hij het op een drinken. Het enige wat hem op de been houdt en afleiding biedt van het gepieker over de gezondheid van zijn vader, zijn drank en de verleidingen van het nachtleven.

Hoewel je in de loop van het verhaal meer te weten komt over Arthur's verleden en zijn getroebleerde relatie met zijn ouders, is hij verder vooral bezig met drank, vrouwen, en nog meer drank. Daarnaast zijn de andere personages over het algemeen zo plat als een pannenkoek en is het daardoor moeilijk om als lezer echt gegrepen te worden door het verhaal. Persoonlijk vond ik het soms ook moeilijk om me in te leven in het hoofdpersonage. Eigenlijk voelt het verhaal een beetje als een verkooppraatje van iemand op straat die je met een zielig verhaal probeert over te halen een abonnement af te sluiten op WNF magazine; je weet dat je het heel zielig zou moeten vinden, maar eigenlijk boeit het je op dat moment niet zo. Al met al is het verhaal niet heel aangrijpend en mist de klik tussen de lezer en het hoofdpersonage. Zonde, want Mohren heeft wel een paar pakkende en originele vergelijkingen en observaties in zijn roman waaruit blijkt dat hij wel degelijk kan schrijven:

"Als ik naar Curaçao zou vertrekken, zou de afstand banden doen vervagen en vervolgens zou ik alles kunnen herijken. De echte Arthur Poolman zou opstaan. Dat was mijn gedachte, hoe naïef ook. Je neemt, zo weet ik inmiddels als geen ander, jezelf altijd mee of je nou naar Curaçao gaat of naar Veenendaal-De Klomp. "

Verder is Mohren's stijl nogal fragmentarisch en zijn de overgangen een beetje van de hak op de tak, wat niet iedereen zal aanspreken. Echter, deze manier van schrijven versterkt het gevoel van verwarring waar het hoofdpersonage mee worstelt, dus in die zin is het een stijl die erg goed aansluit bij het onderwerp van de roman. Helaas zijn het dus vooral de afzonderlijke fragmenten die De Hemel Is Zwart Vandaag de moeite waard maken, want in zijn geheel is de roman naar mijn mening niet pakkend genoeg.