Recensie: een zomer in Venetië RECENSIE

Het begint met een vernietigende recensie van haar restaurant. Plotseling wordt het Addolorata Martinelli pijnlijk duidelijk dat er iets mist in haar leven. Met een man, een kind en de leiding over het familierestaurant dacht ze alles te hebben waar ze vroeger van droomde. Maar in de lange jaren van hard werken is ze dat waar het ooit allemaal om draaide kwijtgeraakt: haar liefde voor koken. Op aandringen van haar zus vertrekt ze naar Venetië voor wat ze een 'gelukexperiment' noemt. Ze is vastberaden deze zomer te ontdekken wat haar écht gelukkig maakt.

Een zomer in Venetië is het nieuwste boek van Nicky Pellegrino. Haar achtste alweer, en trouwe lezers weten wat dat betekent: romantiek, Italië en beschrijvingen van heerlijk eten waardoor het water je in de mond loopt. Want dat is waar Pellegrino, een Engelse met Italiaanse roots, inmiddels om bekend staat. Haar boeken slepen je mee naar het schitterende Italië en staan boordevol inspiratie voor de lekkerste Italiaanse gerechten.

Een leuk extraatje bij Een zomer in Venetië is dat we een oude bekende treffen. Hoofdpersoon Addolorata speelde namelijk al eerder een rol in de boeken van Pellegrino. In Olijven met oregano was ze een van de 'villa girls' en in Bella Italia speelden haar zus én haar bruiloft een hoofdrol . Pellegrino doet dit vaker. Hoewel haar boeken allemaal prima los van elkaar te lezen zijn, beloont ze haar lezers door terug te keren naar plekken of personages die eerder al een (bij)rol speelden. Het is leuk om te lezen hoe een verhaal verder gaat. Zelfs als dat betekent dat je moet ontdekken dat een happy end niet per sé voor altijd is.

Toch is meeleven met een stevig drinkende zeurkous wel lastig. Een midlife crisis kan een interessant uitgangspunt zijn voor een boek. Maar Addolorata probeert niet eens op zoek te gaan naar zichzelf en haar liefde voor koken. Ze rolt per ongeluk in een ander leven en dat bevalt haar wel, voor zolang het duurt. Ja, ze eet van alles in Venetië, en de beschrijving daarvan is even plezierig als in ieder Pellegrino-boek. Maar eigenlijk is iedere situatie waarin ze kan eten of koken toeval. Een groot contrast met bijvoorbeeld Kookschool d'Amore. Addolorata lijkt de levens van anderen veel interessanter te vinden

Als lezer kun je dat best begrijpen, want Een zomer in Venetië wordt inderdaad bevolkt door allerlei interessante bijfiguren. Maar helaas voor ons gaat dit boek nu eenmaal over Addolorata. Pellegrino lijkt de betovering die ze doorgaans met zoveel gemak over de pagina's strooit even verloren te zijn. Want voor romantiek hoef je ook niet aan haar nieuwste boek te beginnen. Hier en daar wordt er wel naar gehint, maar Addolorata blijft toch een getrouwde vrouw die tijdelijk van huis is.

En dan is er nog het tango-dansen op de pleinen van de stad. Want schijnbaar dansen ook Italianen graag deze passionele dans. Een verrassende twist aan het Italië dat we inmiddels al wel beginnen te kennen. Maar voor Addolorata opnieuw iets waar ze inrolt – en ook dit is niet haar passie, wat je als lezer toch merkt. Toch hoef je Een zomer in Venetië echt niet helemaal te laten liggen. Als je liefhebber bent van Pellegrino's eerdere werk, zal je ook dit boek weer in hoog tempo verslinden, want vlot schrijven kan ze. En gelukkig is ze haar plezier in het tot leven brengen van Italië niet verloren. Venetië is zelfs op papier een plaatje!