Recensie: Een redelijk gelukkig huwelijk RECENSIE

Een Britse expat schrijft haar leven van zich af in een dagboek. Voor de buitenwereld lijkt ze als huismoeder in een vreemd land met twee kinderen onder haar hoede en een leuke man het perfecte leven te leiden. Tot je haar dagboek leest. Huishouden-, vriendschap- en gezinsperikelen aan de lopende band verspreidt over een periode van een klein jaar.

De eerste zinnen van Een redelijk gelukkig huwelijk beginnen veelbelovend. Het lijkt erop dat dit een humoristisch, amusant, niemand-is-perfect relaas gaat worden in de vorm van een dagboek. Helaas vervliegt die hoop nog voor het einde van de eerste pagina.

De wereldvreemde vrouw die als ik-persoon haar kop opsteekt, is immers een blijvertje. Wat volgt is een eindeloze, enerverende, saaie en langdradige opsomming van gebeurtenissen of handelingen door een hoofdpersonage waarvan je alleen maar kan bidden dat ze niet werkelijk bestaat. Alles is verkeerd, niets is goed. De kleinste zaken zijn een bron voor oeverloos geklaag. Neuspeuteren een handeling om pagina's lang aan te wijden met plastische omschrijvingen die nergens toe doen.

Af en toe duikt er wel een leuke woordspeling op, maar veel vaker is het geheel ergerlijk, banaal en absoluut onrealistisch. Het is zo goed als onmogelijk om een verbintenis met het hoofdpersonage te krijgen waardoor haar perikelen je als lezer niets doen en zelfs al moest dit niet het geval zijn, dan nog zit er geen greintje spanning in de gebeurtenissen omdat de afloop zo verschrikkelijk voorspelbaar is. Bovendien krijg je op het grootste vraagstuk in het verhaal geen sluitend antwoord zodat je zelfs daar niet een beetje voldoening in kan vinden.

Ten slotte kunnen de vele Vlaamse woorden en uitdrukkingen een struikelblok vormen voor bepaalde lezers al kan meestal van de context de betekenis wel worden afgeleid.

In Een redelijk gelukkig huwelijk lijkt schrijfster Fien de Meulder een poging te ondernemen om te illustreren dat zelfs schijnbaar perfecte leventjes en mensen ook hun donkere kanten hebben. Helaas schiet ze haar doel volledig voorbij met een wereldvreemd hoofdpersonage dat alleen maar ergernis oproept. De humoristische bedoelde woordspelingen of taalmopjes brengen daarbij geen soelaas. Het maakt het uitlezen van het boek tot een ware worsteling. Een hartje voor deze langdradige klaagzang.