Recensie: De prooi van de adelaar  RECENSIE

Simon Scarrow heeft in het Verenigd Koninkrijk inmiddels veertien historische romans in de Adelaars-serie gepubliceerd. De boeken spelen zich af in de Romeinse tijd en rond het Romeinse leger. 'De prooi van de adelaar' is het vijfde deel van de serie en tevens het vijfde deel dat in het Nederlands is gepubliceerd.

Hoofdpersonen van De prooi van de adelaar zijn Macro en Cato, centuriones van de derde en vijfde centurie van het derde cohort van het Tweede Legioen van het Romeinse leger dat actief is in Brittannia en onder leiding van legatus Vespasianus en daarboven generaal Plautius staat. Het Romeinse leger kent een strakke en duidelijke hiërarchische structuur, die gelukkig aan het begin het boek wordt toegelicht in zowel een schema als enkele pagina's tekst.

Het is het eind van de zomer van 44 v. Chr. en de Romeinse legioenen strijden al twee jaar tegen de stammen in Brittannia. Generaal Plautius staat onder grote druk van de Keizer om de weerstand van de inheemse stammen te onderdrukken. De centuriones Macro en Cato krijgen met het derde cohort, dat onder leiding van centurion Maximius staat, een duidelijke opdracht. Maximius faalt echter op het cruciale moment, omdat hij gedreven wordt door een persoonlijke wraakactie, en de vijand weet te ontsnappen. Generaal Plautius is woedend en het derde cohort krijgt het in alle opzichten zwaar te verduren.

Wat volgt in De prooi van de adelaar is een uitermate spannend verhaal, dat voor een groot deel gedragen wordt door gevechten met de vijand. Het is bloederig en hard, er wordt veel strijd geleverd en dat is voortdurend een strijd op leven en dood. Er vallen veel doden, en rollen letterlijk geregeld hoofden, ingewanden worden veelvuldig blootgelegd en zwaarden en speren worden veelvuldig ingezet. Je krijgt een kijkje in de Romeinse vechtmachine.

'Een gevecht op leven en door was een wervelende chaos van kletterende wapens en grommende vloekende mannen die hun minachting of dodelijke pijn uitschreeuwden, hun in jarenlange, niet-aflatende trainingen aangescherpte instinct nam het over en elk gevoel van tijd ging verkoren in het woeste verlangen om te overleven.'

Veel interessanter is de cultuur binnen het Romeinse leger: de bureaucratie, de strijd om de macht, de discipline en vaste gewoontes waardoor het zo goed functioneert, maar ook de gruwelijke meedogenloosheid en willekeur van de hooggeplaatste officiers. Het leven het Romeinse leger was keihard, maar gelukkig zijn er een paar personen in De prooi van de adelaar die je wat beter leert kennen en die laten zien dat ook die harde legionairs mensen met onzekerheden en angsten zijn. Macro en Cato kijken gelukkig wat verder en hebben de moed om de regels te overtreden en naar hun hand te zetten, al is dat beslist niet zonder risico en is heel lang onduidelijk hoe dat zal aflopen.

Een andere persoon die je wat beter leert kennen is Caratacus, de Brittannische leider met 'zijn meedogenloze wil waarmee hij elke tegenslag het hoofd bood'. Ook Caratacus blijkt een mens te zijn, die twijfelt en op een gegeven moment iets onverwachts doet waardoor blijkt dat hij ook sympathie kan koesteren.

Er is wel heel veel gevecht en strijd in De prooi van de adelaar en dan valt op een gegeven moment op dat dezelfde omschrijvingen vaak gebruikt worden. Bijvoorbeeld dat iemand zo hard wordt geslagen dat alle lucht uit zijn longen wordt gedreven of dat iemand een witte explosie in zijn hoofd heeft. Ondanks deze vaste formules heeft 'De prooi van de adelaar' een wervelend tempo en weet Scarrow de spanning er goed in te houden.