Recensie: Twaalf RECENSIE

Een doodgewone twaalfjarige jongen maakt in het jaar 2012 een hoop mee: hij gaat van de basisschool naar de middelbare school, zijn vakantie in Kreta loopt in de soep, zijn opa overlijdt plotseling, zijn camera wordt kapotgemaakt en zijn ouders geven eindelijk toe te gaan scheiden. Als zijn ouders op een normale ochtend het huis verlaten, wordt het hem te veel en vertrekt hij. Tijdens zijn regenachtige tocht beleeft hij het afgelopen jaar opnieuw.

Gerrit Janssens heeft gekozen voor een personaal ik-perspectief om het verhaal te vertellen van de jongen waarover in de flaptekst verteld wordt. Echter wordt de naam van deze jongen pas aan het eind van Twaalf bekendgemaakt. Gedurende de voorafgaande hoofdstukken kom je zijn achternaam te weten en geeft een klasgenootje een spreekbeurt over de herkomst van zijn bijzondere voornaam. Het niet-weten werkt motiverend om door te lezen. Toch is de naam een tegenvaller, want je verwacht dat de naam een moeilijkere naam met meerdere lettergrepen is. Helaas is zijn naam zo gek en plots, dat het niet de moeite waard lijkt te zijn. Hoogstwaarschijnlijk is dat precies de reden dat zijn klasgenoten hem erom uitlachen.

Het hoofdpersonage loopt in het heden weg van huis en tijdens deze actie komen alle voorgaande gebeurtenissen in hem naar boven. De vakantie in Kreta is een van de gebeurtenissen die door middel van flashbacks bij hem terugkomt. De flashbacks en het heden wisselen elkaar constant af, waardoor de informatie de lezer langzaam bereikt. Daarnaast zijn de overgangen naar een flashback niet altijd even duidelijk aangegeven, wat voor verwarring kan zorgen.

Zoals al eerder genoemd, is Twaalf geschreven in een personaal ik-perspectief. Echter wordt hier in hoofdstuk tien van afgeweken. Plotseling wordt er gebruikgemaakt van een hij-perspectief en gaat het over 'zoon en vader', in plaats van 'mijn vader en ik'. Deze abrupte overgang is storend. Er wordt op een gekke manier een afstand gecreëerd tussen lezer en personage. Gelukkig wordt er na een aantal alinea's weer geswitcht naar de eerste persoon, zodat het verhaal op de natuurlijke manier vordert.

Het lijkt een foutje dat de ouders van de jongen aan het eind van het boek aangeven te gaan scheiden, aangezien het gebracht wordt alsof het groot nieuws is. Toch komt de scheiding van de ouders ook al ter sprake in hoofdstuk vijf. Het onderwerp echtscheiding wordt ook gebruikt als afsluiting van Twaalf. Vader en zoon gaan naar de bioscoop, waar een film draait die over echtscheiding gaat. Deze film en het gesprek tussen vader en zoon erna zullen voor stof zorgen om over na te denken.

Twaalf is een boek waarin de informatie niet in sneltreinvaart onthuld wordt. Met behulp van flashbacks wordt het verhaal verteld. Achteraf blijft de onderliggende boodschap je nog een poosje bij. Daarnaast krijg je na het uitlezen de fantastische neiging er opnieuw in te beginnen!