Recensie: Obsessie RECENSIE

Wereldberoemd werd de Franse schrijfster Tatiana de Rosnay met Haar naam was Sarah. Misschien ben je ooit wel eens nieuwsgierig geweest naar waar het idee voor dat boek vandaan kwam. Begrijpelijk, want daar zit namelijk een verhaal aan. Letterlijk. Het is getiteld Obsessie en onlangs verschenen in de Nederlandse vertaling, bijna tien jaar na Sarah. Obsessie vertelt het verhaal van de veertigjarige Pascaline, die na een scheiding haar leven weer op orde probeert te krijgen.

Pascaline denkt een stap in de goede richting gezet te hebben met het vinden van een prachtig appartement. Maar al snel na de verhuizing maakt een vervelende onrust zich van haar meester. Ze voelt zich misselijk en slapen lukt haar nauwelijks in haar nieuwe huis. In eerste instantie weigert ze te geloven dat het met het appartement te maken heeft. Tot ze hoort over een vorige bewoonster, die is verkracht en vermoord in wat nu haar slaapkamer is. Dit drama confronteert Pascaline met haar eigen weggestopte verdriet. In een poging haar onrust kwijt te raken, verdiept ze zich in de moord en de moordenaar. Maar hoe verder ze komt in haar obsessieve zoektocht, hoe meer ze haar grip op het dagelijks leven kwijtraakt.

"Ik heb me altijd aangetrokken gevoeld tot huizen, appartementen, hun geheimen en mysteries", schrijft De Rosnay in het voorwoord van Obsessie. Het verhaal over een moord in de woning tegenover haar nieuwe huis wakkerde deze interesse aan. Haar fantasie begon op volle toeren te draaien en zo werd zowel de basis gelegd voor Obsessie als voor een ontdekkingstocht door Parijs naar de verhalen achter de muren van de stad. Een tocht die haar naar de rue Nélaton brengt, de plek waar ooit het Vél d'Hiv stond – het voormalig wielerstadion dat een belangrijke rol zal spelen in haar latere boek Sarah.

Terug naar Obsessie. Vooral de fans van De Rosnay zullen deze nieuwe uitgave van haar hand verslinden. Ieder ander trouwens ook, want je hebt dit boekje van slechts 140 pagina's zo uit. Zoals De Rosnay dat zo knap kan, sleept ze je vanaf de allereerste zin mee in de wereld van haar hoofdpersoon. Ze brengt Parijs tot leven – en dan niet het Parijs van de toeristen, maar het Parijs van de Parijzenaren, waar zich duisterdere zaken afspelen dan de zoektocht naar een hotelkamer en foto's maken van de Eiffeltoren. Net als na Haar naam was Sarah zul je na het lezen van Obsessie anders naar de Franse hoofdstad kijken.

Met Obsessie laat De Rosnay opnieuw zien dat ze een meester is in verhalen over de menselijke psyche. Zelfs in zo'n kort verhaal lukt het haar de lezer mee te nemen in de steeds sterker wordende waanzin van Pascaline. Ze stipt grote onderwerpen als verlies aan, wat de lezer uitnodigt hier voor zichzelf verder over na te denken. Toch kun je je er tijdens het lezen niet helemaal aan onttrekken dat Obsessie voelt als een vingeroefening. De verhaallijnen en thema's hadden best nog verder uitgediept kunnen worden. Hierdoor kruipt dit verhaal je niet onder de huid zoals het verhaal van Sarah deed bij talloze lezers. Ondanks dat voldoet Obsessie als een interessante aanvulling op het oeuvre van De Rosnay, en als een goed leesbaar boekje voor een paar uur prikkelend leesplezier.