Recensie:  De geheime vrouw  RECENSIE

Gill Paul was voor mij tot voor kort nog een onbekende auteur, waarschijnlijk omdat ze een eigen productiebedrijf heeft en als redacteur werkt en dus niet voornamelijk bekend is vanwege het schrijven van boeken. Paul groeide op in Glasgow en studeerde daar geneeskunde, Engelse literatuur en geschiedenis. Naast fictie schrijft ze dan ook historische non-fictie en heeft ze bijvoorbeeld ook boeken uitgebracht over de geschiedenis van de geneeskunde, Koninklijke liefdesverhalen en liefdesverhalen van de Titanic.

Ondanks dat Gill Paul voor mij nog geen bekende was, is De geheime vrouw niet de eerste roman die ze geschreven heeft. Het is, voor zover ik kon achterhalen, echter (nog) wel het enige boek dat in het Nederlands is vertaald en uitgegeven. Na het lezen van dit prachtige verhaal kan ik me echter niet voorstellen dat dit nog lang zo zal gaan blijven...

In De geheime vrouw maak je kennis met Kitty Fisher, die halsoverkop haar man verlaat nadat ze erachter komt dat hij haar bedrogen heeft. Ze vliegt van Londen naar New York op zoek naar een huisje bij de oevers van Lake Akanabee dat ze geërfd heeft van haar opa. Eenmaal aangekomen blijkt het huisje in vervallen staat te zijn en begint Kitty met het opknappen ervan waarbij ze steeds meer te weten komt over zichzelf,haar relatie en haar opa en zijn verleden. 

Daarnaast gaat De geheime vrouw ook terug in de tijd naar het Rusland van 1914 waar Tsaar Nicholaas de tweede samen met zijn vrouw Alexandra Fjodorovna het land regeert. Rusland is in oorlog met Duitsland en legerofficier Dmitri Malama ontwaakt in het hospitaal nadat hij gewond is geraakt aan het front. In het hospitaal wordt hij verzorgd door Tatjana, de dochter van de tsaar, en wordt hij verliefd op haar. Maar hoe loopt dit liefdesverhaal af en wat hebben beide verhalen met elkaar te maken?

Ondanks dat de verhaallijnen in eerste instantie heel verschillend zijn, wat in het begin ook af en toe wel voor wat schakelen zorgt, ben je hier al snel aan gewend en wil je van beide verhaallijnen het fijne weten. Eenmaal 'in' het verhaal, is het verhaal verslavend. Je bent benieuwd wat er allemaal zal gaan gebeuren, de samenhang tussen de twee verhalen en je kunt niet meer stoppen met lezen. Het verhaal leest dan ook als een trein: je dendert verder en verder zonder dat het ook maar één minuut saai of voorspelbaar is. 

Langzaam aan komen de verhaallijnen steeds dichter bij elkaar en raken ze met elkaar vervlochten. Afstand en tijd overwinnen elkaar en het verleden komt steeds meer tot leven. Er ontvouwt zich een prachtig liefdesverhaal over ware liefde die geen tijd of grenzen kent. Dit klinkt allemaal heel mooi, maar toch is het verhaal niet alleen maar rozengeur en maneschijn, maar juist ook best wel veel kommer en kwel wat het meteen een stuk realistischer maakt.

Gill Paul weet haar verhaal op zo'n manier te brengen dat je helemaal mee leeft met de hoofdpersonen en hun frustraties en wanhoop maar je ook hun intense liefde kunt voelen. Ondanks alle tegenslagen blijven beide geliefden eeuwige hoop houden dat ze beide nog leven en ze elkaar tegen zullen komen. Ze houden hoop op een toekomst samen op wat voor manier of in welke vorm dan ook. 

Het mooie aan het verhaal, vond ik in dit geval, dat het daarnaast helemaal af is. Er zijn aan het einde geen vragen meer over hoe iets afgelopen is omdat je eigenlijk op al je vragen antwoord krijgt en er dus niets meer 'open' blijft.

Door de waarheidsgetrouwe manier van schrijven, vraag je je gedurende het verhaal steeds meer af of het ook echt waargebeurd is. Het leuke is dan ook dat er na het verhaal een historisch dankwoord geschreven is compleet met foto's en uitleg over wat er daadwerkelijk bekend is over de familie Romanov en waar Gill Paul zelf invulling aan heeft gegeven. Je wordt dus niet alleen verrijkt met een prachtig verhaal maar tegelijkertijd ook met een stukje geschiedenis die je in deze vorm ongetwijfeld nooit meer zult vergeten. 

Ik zou heel veel woorden kunnen besteden aan waarom De geheime vrouw zo'n fantastisch verhaal is en wat de schrijfstijl van Paul wel of niet aangenaam maakt, maar ik betwijfel of ik op die manier over kan brengen wat Gill Paul over brengt. Mijn advies is eigenlijk gewoon om het zelf te gaan ervaren. Of je nu wel of niet van Rusland of de Verenigde Staten of het Verenigd Koninkrijk houdt, of wel of niet van verhalen met een historisch tintje. Ik weet zeker dat dit tijdens het lezen van dit boek volledig van je afvalt en je wordt meegezogen in een tijdloos verhaal over een allesomvattende en alles overwinnende liefde!