Recensie: De gloriedagen van mijn vader RECENSIE

Recensie: De gloriedagen van mijn vader - Marcel Pagnol

De gloriedagen van mijn vader van Marcel Pagnol beschrijft het autobiografische verhaal van zijn onbekommerde jeugd in Marseille en de Provence. De schrijver blikt met warme herinneringen terug en herleeft zijn jeugd door de ogen van zijn achtjarige zelf. Van zijn chaotische geboorte tot een gezinsvakantie in het vakantieonderkomen in de bergen, Pagnol beschrijft het allemaal met dezelfde romantische en bijna nostalgische ondertoon. 

Het boek volgt de eerste levensjaren van de jonge Marcel. De band met zijn jongere broertje en zusje, de genegenheid voor zijn mooie moeder, maar vooral het respect voor zijn vader, die hij een beetje als zijn held beschouwt. Zijn vader Joseph, gevormd door zijn tijd, is een vooraanstaande onderwijzer met een onwrikbare afkeer tegen godsdienst en alcoholgebruik. Deze waarden probeert hij ook over te brengen op zijn jonge kinderen, maar contrasteren heftig met zijn gelovige zwager, oom Jules. Hoewel de mannen bij tijd en wijle lijken te botsen, houden ze er een goede vriendschap op na. 

De gloriedagen van mijn vader is geen verhaal wat de lezer in zijn greep zal houden. Het boek lijkt niet per definitie naar een ontknoping toe te werken. Toch weet Pagnol het verloop van het verhaal boeiend te houden door een setting te creëren waarin de lezer zich ook weer even acht waant en wordt ontknoping teruggevoerd naar een jeugd met lome zomermiddagen en eindeloze nieuwsgierigheid.  De naïeve blik op dingen van de jonge Pagnol maakt het boek ongecompliceerd en geeft het iets onschuldigs. Deze onschuld wordt echter tegengesproken door de vele voorbeelden van wrede omgang met dieren. Dit loopt uiteen van het slaan en uitschelden van een pakezel, naar macabere experimenten van Marcel en zijn broertje met insecten. Het vindt zijn hoogtepunt in de uitvoerige beschrijvingen van de jacht van Joseph en Jules, waar Marcel met onverholen enthousiasme aan deel wil nemen. 

Pagnol beschrijft de ontembare bewondering van een zoon voor zijn vader en de trots die dat met zich meebrengt. Ook hij komt tot de realisatie dat zijn baken van trots en respect feilbaar is, maar lijkt hier uiteindelijk vrede mee te kunnen hebben. De gloriedagen van mijn vader is geen uitermate meeslepend verhaal, maar wel eentje dat met knap schrijfwerk de lezer een Franse jeugd kan laten meebeleven en hem terug doet verlangen naar de herinneringen van een ander. Zo creëert Pagnol bij menig lezer een liefde voor de Provence, herinneringen aan een mooie moeder en respect voor een wijze vader.

Recensie: De gloriedagen van mijn vader - Marcel Pagnol