Recensie: Zwart Water RECENSIE

Recensie: Zwart Water - Louise Doughty

Zwart Water volgt het verhaal van John Harper, die ondergedoken is op Bali. Hier leert hij Rita kennen, een vrouw met een even tragisch verleden als dat van hem. Ze beginnen al snel een gepassioneerde relatie. Aan Rita vertelt hij (een deel van) zijn verleden.

Harper is namelijk geboren als Nicolaas den Herder. Zijn vader is onthoofd door de Jappen en samen met zijn moeder vertrekt hij na wat omzwervingen naar de Verenigde Staten. Hier heeft hij een gelukkig leven tot zijn moeder hem meeneemt naar Nederland. In Nederland ontfermt een mysterieuze organisatie uit Amsterdam, het Instituut, zich over hem. Harper werkt voor het Instituut als spion en huurling. Vanwege zijn Indonesische uiterlijk stuur het Instituut hem naar Indonesië, eerst tijdens de massaslachtingen van communisten in 1965 en daarna nog een keer tijdens de militaire dictatuur die op de moorden volgt. De toenemende wreedheid en onmenselijkheid van de strijdende partijen wordt Harper uiteindelijk te veel en hij begaat een fout die hem duur zal komen te staan en onherstelbaar blijkt. Hij ziet geen enkele uitweg dan te vluchten naar het relatief veilige Bali...

Eerlijk gezegd heb ik weinig goeds te zeggen over Zwart water. Het is heel lastig om echt in het verhaal te komen. Na het lezen van de eerste 20 pagina's wist het verhaal me nergens te boeien. In eerste instantie denk je dan nog, dat komt nog wel. Maar dat gebeurde helaas niet. Dit komt door verschillende aspecten.

Ten eerste is het verhaal bijzonder onduidelijk. Het is vaak erg verwarrend omdat het veelal niet duidelijk is of we nu meelezen met het verleden van de hoofdpersoon, of dat we ons in het heden bevinden. Er is hier geen duidelijke afbakening tussen gemaakt waardoor dit voor de lezer heel verwarrend werkt en het erg slecht te volgen is. Het verhaal springt daarbij ook nog eens van hak op de tak en binnen het verhaal zelf krijgen we ook nog te maken met veel tijdssprongen. Het ene karakter is nog niet geïntroduceerd of we maken weer een tijdssprong waarna we het karakter nooit meer terugzien. Wat was dan het nut van de afgelopen 10 pagina's? Doordat het boek van hak op de tak springt is het verhaal op vele punten onmogelijk te volgen en vraag je je vele keren af waar de schrijfster nu eigenlijk heen wil met dit verhaal. En zelfs nog nadat het boek uit is vraag je je af wat nu het uiteindelijke doel van dit verhaal is geweest.

Ten tweede kom je in het begin heel weinig over de hoofdpersoon te weten, waardoor je geen idee hebt met wie je nu eigenlijk te maken hebt. Pas vanaf pagina 89 leren we het verleden van deze John Harper kennen, denk hierbij dat je dan al 88 pagina's leest over deze hoofdpersoon. Louise Doughty, de schrijfster van Zwart water, had naar mijn mening de hoofdpersoon beter kunnen introduceren en de lezer in ieder geval een beetje kennis met hem kunnen laten maken. Hierdoor zou je al meer met hem mee gaan leven en zou het karakter je boeien. Doordat je niks over de hoofdpersoon weet, je weet niet wie hij is, wat voor persoon hij is etc. is het erg lastig om in het verhaal te komen en je aandacht erbij te houden. Door het minste of geringste wordt je als lezer afgeleid doordat het verhaal, plat gezegd, niet boeit.

Ten derde wordt de kaft van het boek gevleid met het woord thriller. Echter is dit ontzettend misleidend. Het boek is op geen enkel punt een thriller te noemen. Het verhaal is nergens spannend en op geen enkel punt weet het verhaal je op het puntje van je stoel te doen belanden. Daarnaast is Zwart Water op vele momenten erg langdradig, ook dit doet de spanning van het verhaal niet ten goede. "Harper en Anika hielden elkaar bij de hand terwijl ze de steile helling naar nummer 2246 op liepen, een huis dat een eindje van de straat af stond, met een gigantische cactus in de tuin en een klimplant die zich om de pilaren van de veranda wentelde. De glanzende gebroken witte voordeur was pas geschilderd."

Ten slot is er een groot deel van de geschiedenis van Nederlands-Indonesië verweven met dit verhaal. Echter is dit vrij slecht uitgewerkt door Louise Doughty. De reden waarom ik het slecht uitgewerkt vind is omdat ze bijvoorbeeld gebeurtenissen terloops noemt, zoals het uitbreken van rellen, terwijl je als lezer de context niet weet. Tenzij je goed bekend bent met de geschiedenis van Nederlands-Indonesië, zal je als lezer vele gebeurtenissen niet begrijpen. Daarnaast gebruikt de schrijfster ook een aantal Indonesische woorden, zoals kampung in het verhaal zonder dit toe te lichten. Zonder de achtergrondinformatie is het lastig om te begrijpen wat de schrijfster nu eigenlijk wilt zeggen met dit verhaal.

Al met al ben ik niet erg positief over Zwart water. Misschien dat lezers met verstand van de geschiedenis van Nederlands-Indonesië dit boek wel kunnen waarderen. Helaas behoorde ik niet tot een van deze lezers.

Recensie: Zwart water - Louise Doughty