Recensie: Ik moet nog even kijken of ik kan  RECENSIE

Recensie: Ik moet nog even kijken of ik kan  – Liesbeth Smit 

Heb jij wel eens een koptelefoon op zonder dat je naar muziek luistert, gewoon voor de rust? Kun je niets met oppervlakkige gesprekken en duik je het liefst weg als er onverwacht bezoek voor de deur staat? Is "Leuk, maar ik moet nog even kijken of ik kan" jouw standaard reactie op welke uitnodiging dan ook? Grote kans dat je introvert bent. Nu is bijna niemand 100% introvert of 100% extravert en zal iedereen wel iets herkennen in de omschrijving van introversie. Maar in een wereld die met name extravert is, kunnen introverte mensen nog wel eens ondersneeuwen.

Opvallend genoeg is er tegenwoordig steeds meer aandacht voor introversie. Zeker sinds de TED-talk van Susan Cain en het succes van haar boek Quiet (Stil, de kracht van introvert zijn in een wereld die niet ophoudt met kletsen). Ineens zijn die stille mensen niet 'saai' of 'verlegen'. Ze zijn gewoon bedachtzamer dan hun extraverte medemens, en hebben er minder moeite mee alleen te zijn. Sterker nog, ze hebben die tijd alleen echt nodig. Maar hoe ga je daarmee om; als je zelf introvert bent of juist als je het niet bent. Voor iedereen die hier nieuwsgierig naar is, is er nu Ik moet nog even kijken of ik kan. De stille revolutie van de introverte mens van Liesbeth Smit.

Ik moet nog even kijken of ik kan is een feest van herkenning voor mensen die introvert zijn. Smit, al jaren journalist en schrijver, is zelf ook ervaringsdeskundige wat introversie betreft. Haar boek is een heel persoonlijke zoektocht naar wat introversie nu precies is en hoe je ermee omgaat. In het dagelijks leven, in je relaties met de (extraverte) mensen om je heen en op je werk, bijvoorbeeld in de duidelijk door Smit gehate kantoortuin. Ze deelt veel van haar eigen ervaringen en gesprekken, maar heeft zich duidelijk ook goed verdiept in het onderwerp. Haar verhaal is goed onderbouwd op basis van allerlei studies en input van deskundigen. Die informatie wordt op een toegankelijke en leesbare manier gepresenteerd en voor wie meer wil lezen, is er een uitgebreide literatuurlijst. 

De totale samenstelling van het boek maakt Ik moet nog even kijken of ik kan zeer geschikt om zo nu en dan even door te bladeren. Smit heeft duidelijk een achtergrond in de wereld van het dynamische (online) magazine. Alleen van al het roze en alle emoji's word je al ontzettend vrolijk. Daarnaast wordt de hoofdtekst afgewisseld met allerlei (roze gekleurde) informatieve lijstjes, inspirerende quotes en persoonlijke verhalen van ervaringsdeskundigen. Maar er staan ook grappige dingen tussen, zoals de introvertenbingo of de Introverte-gezelligheids-survival-gids ("voor al je feesten en partijen").

Misschien zijn al die roze emoji's, de hyperenthousiaste lijstjes en termen als 'innie', 'outie' of 'Willy' stiekem een beetje teveel van het goede. De aankleding overschreeuwt bijna Smits boeiende en informatieve verhaal, wat zeker voor een boek over introversie wel opvallend is. Tegelijkertijd zal dit boek hierdoor makkelijker een brede doelgroep aanspreken. En dat is precies de bedoeling: Smit geeft een toegankelijk inkijkje in de wereld van introversie met als doel meer begrip voor introversie, onder zowel introverte als extraverte mensen. Ik moet nog even kijken of ik kan is daarmee vooral een informatief en vriendelijk boek. Met de duidelijke boodschap: je bent goed zoals je bent.

Recensie: Ik moet nog even kijken of ik kan  – Liesbeth Smit