Recensie: Sleedoorn, De vloek van de moordenaar RECENSIE

Recensie: Sleedoorn, De vloek van de moordenaar- Kevin Sands

Verandering van decor doet bloeien

Na twee grote avonturen in Londen verlegt Christopher in de serie Sleedoorn letterlijk zijn grenzen. Schrijver Kevin Sands stuurt hem naar Parijs om daar, in het jaar 1665, een spannend avontuur aan te gaan. Het blijkt een gouden greep. Sleedoorn – De vloek van de moordenaar wordt daarmee nét even anders dan de andere boeken. Sands voorkomt hiermee de sleur waarin de serie aan het begin van het verhaal dreigt te komen.

Het verhaal begint met Christopher en Tom in een koets. Ze zijn onderweg naar Oxford, nadat ze een brief van Baron Richard Asper hebben gehad. Beiden vrezen een enorme straf, maar het tegendeel blijkt waar. In Oxford komen ze erachter dat ze de koning mogen ontmoeten en de twee jongens zien Sally terug. Helaas gaat het bij de eerste ontmoeting met de koning fout. Christopher ontdekt dat iemand een poging doet de koning te vergiftigen. De moordenaar laat een notitie in geheimtaal achter. Christopher staat een nieuw avontuur te wachten: 'De Vigenère-code is niet te kraken zonder sleutel.' Christopher en zijn vriend Tom gaan undercover naar Parijs om daar te ontdekken wie de moordenaar is. 

Net als eerdere delen spat in Sleedoorn – De vloek van de moordenaar de actie van het blad af. Vanaf de eerste letter verdwijnen de hoofdpersonen in een avontuur, om er tot de laatste bladzijde diep in te zitten. Dit zorgt voor een aantrekkelijk, vlot te lezen verhaal. Op diverse plaatsen laat Sands de spanning tot grote hoogte oplopen, om het daarna rustig af te bouwen. Op die manier krijgt het YA-boek de pageturnerkenmerken die het broodnodig heeft. 

Het verhaal verder dreigt namelijk in eerste instantie te verzanden in de aloude formule. Sands voert eenzelfde problematiek op als in eerdere delen en Christopher en Tom lijken helemaal geen nieuw avontuur aan te gaan. Als lezer krijg je het 'ik weet het wel'- gevoel en even kan het boek je helemaal niet verbazen. Gelukkig verandert Sands dit gegeven wanneer hij de hoofdpersonen naar Parijs laat gaan. Daarmee creëert hij voor zichzelf de kans een nieuwe omgeving te beschrijven. Hiermee beroept hij zich op de over Parijs in 1665 bekende feiten en schept hij een passende couleur locale. Als lezer waan je je samen met de jongens in het Parijs van de late middeleeuwen.

Helaas verzaakt Sands in het brengen van een logisch en geheel geloofwaardig verhaal. Om het verhaaltempo hoog te houden, iets wat zeker ten goede komt aan het verhaal, gebruikt hij regelmatig plotselinge wendingen of oplossingen. Het toevalsgehalte is bij vlagen over de top en ook de inhoud van het verhaal komt niet altijd even geloofwaardig over. Zo krijgt Christopher op zijn jonge leeftijd wel érg veel verantwoordelijkheid. 

Qua gekozen perspectief vormt Sleedoorn – De vloek van de moordenaar ook geen uitdaging. Sands kiest ervoor louter bij Christopher te blijven, waardoor delen van het verhaal verloren gaan. Bovendien beschrijft hij bij vlagen wel erg vanuit de gedachte van Christopher en kiest hij voor zwakkere formuleringen: 'Nu was ik het zat.'

Toch is ook het derde deel van Sleedoorn in zekere zin een aanrader. Sands schept een spannend avonturenverhaal vol geschiedeniselementen. Door de zoektochten van Christopher krijgen zijn verhalen Da Vinci Code-achtige elementen. Met het ten tonele voeren van De Orde van de Tempeliers schetst Sands bovendien een nieuwe wereld waarover nog veel geschreven kan worden. Sleedoorn is nog niet afgelopen en mag ook nog niet afgelopen zijn. 

Recensie: Sleedoorn, De vloek van de moordenaar- Kevin Sands