Recensie: De laatste ronde RECENSIE

Recensie: De laatste ronde - Louis van Dievel

In De laatste ronde van Louis van Dievel neemt postbode Ludo je mee op zijn allerlaatste werkdag in zijn kleine, Vlaamse dorp. Tijdens dit laatste moment als postbode, facteur op z'n Vlaams, kijkt hij weemoedig terug op zijn leven. 42 jaar lang heeft hij bij de post gewerkt en hij staat nu op het punt om van zijn pensioen te gaan genieten, maar zal hem dat lukken? Er zijn namelijk een paar grote onopgeloste zaken die Ludo overdag afleiden en 's nachts teisteren. Want hoe is zijn beste vriend precies om het leven gekomen? En zal zijn dochter na al die jaren weer opduiken, of is er iets vreselijks met haar gebeurd? Dit boek gaat niet zozeer om de antwoorden, maar om de vragen zelf én wat zij doen met een mensenleven.

Al op de eerste bladzijde van De laatste ronde merk je dat dit boek in het Vlaams is geschreven. Dat zou in principe het verhaal niet in gevaar moeten brengen, maar toch doet het voor mij (vooral tijdens de eerste paar hoofdstukken) echt iets af aan het leesplezier. Ik merk dat ik me moeilijk kan concentreren door het gebruik van 'ge'en 'u' in plaats van 'jij' en aan sommige termen als goesting (zin) en velo (fiets) moet je als Nederlandse lezer echt even wennen. 

Er zijn een paar heftige gebeurtenissen geweest in Ludo's leven, waarover hij je stukje bij beetje informeert. Zo vertelt hij dat zijn vrouw Marij sinds jaar en dag in een instelling woont en dat zijn beste vriend Leon lang geleden is verongelukt bij een dubieus treinongeval. Deze twee feiten maken je als lezer in eerste instantie hongerig naar meer informatie, de wie, wat waar en waaroms, maar dankzij de vele dialogen over banale, alledaagse zaken wordt die nieuwsgierigheid naar de waarheid steeds minder. Gelukkig komt het verhaal later in een stroomversnelling, waardoor je als lezer toch niet helemaal je aandacht verliest. Als het over de verdwenen dochter gaat, zijn de anekdotes over vroeger een stuk meeslepender. Desalniettemin zijn grote stukken van het boek eigenlijk een beetje saai om te lezen.

Waarin Louis van Dievel wel is geslaagd, is hoe je je als lezer in de hoofdpersoon kunt verplaatsen. Het kost je niet veel moeite om mee te leven met Ludo, want hij heeft veel nare dingen meegemaakt. Je gunt hem dan ook alles: van een goede vriend tot een ongeschikte affaire. Als hij op een ronde aan zijn veel jongere stagiaire Cheyenne vertelt waarom zijn vrouw in het gesticht zit, ontstaat er een soort bondgenootschap tussen hen waar je als lezer oprecht blij van wordt. Dit overstemt echter niet de melancholische sfeer van het boek. Ludo's levensloop is eigenlijk erg verdrietig en de vertelling ervan is zonder enige spanning of sensatie. 

Waarom ben ik dan toch blijven lezen? Omdat je per se wilt weten hoe het afloopt. Omdat dit boek je mondjesmaat vertelt over de geheimen van Ludo en zijn vrienden en familieleden, word je telkens weer net genoeg geprikkeld om door te gaan. Je wilt dat Ludo antwoord krijgt op zijn vragen, zodat hij na zijn laatste werkdag iets onbezorgder zijn pensioen in kan gaan. Ik moet zeggen dat het einde mij, net zoals het hele boek eigenlijk, een beetje tegenviel. Je blijft als lezer zitten met meer vragen dan antwoorden, wat een onbevredigd gevoel achterlaat. Dit is waarschijnlijk precies de bedoeling, maar ik had toch op iets anders gehoopt. 

Al met al is dit een bijzonder boek over het leven van een gewone man. Ik zou het aanraden aan de fans van (Vlaamse) literaire romans die het waarderen als de hoofdpersoon direct tegen de lezer praat. Wellicht is het zoals auteur Erik Vlaminck over De laatste ronde zegt: 'De liefhebbers zullen ervan smullen. De anderen weten niet wat ze missen.'

Recensie: De laatste ronde - Louis van Dievel