Recensie: De wolf van Colombes RECENSIE

Recensie: De wolf van Colombes – Koen Strobbe 

In 2016 kreeg Koen Strobbe de Hercule Poirot Debuutprijs voor zijn Kruis en munt dat zich prompt ontpopte tot een bestseller. Strobbe vond onderdak bij de splinternieuwe uitgeverij Aspe NV, onderdeel van Manteau, en opgericht door de Vlaamse bestsellerauteur van detectives, Pieter Aspe. Met die laatste schreef Strobbe trouwens ook het succesvolle Blankenberge Blues, wat binnenkort wordt verfilmd. 

Voor De Wolf van Colombes put Strobbe uit dezelfde ingrediënten als zijn debuutroman. Hij gebruikt alles wat hij rondom zich ziet in de Provence, waar hij naast schrijven ook wijn verbouwt. Het verhaal speelt zich af in het kleine, landelijke dorpje Colombes. Op het eerste gezicht een van de vele rustige Provençaalse dorpjes waar het leven rustig voortkabbelt zonder veel spectaculaire zaken. Maar niets is minder waar. Een jong koppel uit Parijs, Laura en Nicolas,  neemt zijn intrek in de oude dokterswoning en wordt al snel geconfronteerd met allerlei duistere omstandigheden. Hoofdrol wordt gespeeld door een oude truffelboer die samenleeft met zijn zwakzinnige zoon en een notaris die uit is op het landgoed van de boer. Na een ontvoering en een moord gaat Laura op onderzoek uit en ontdekt de demonen uit het gruwelijk verleden van het dorpje waarbij ze het bijna zelf met de dood bekoopt.

De Wolf van Colombes leest heel vlot en is een echte suspensethriller. Van bij het begin neemt het je mee en alles ontwikkelt zich in een razend tempo. De hoofdpersonages Laura  en Nicolas worden vrij goed uitgediept en zijn zeer geloofwaardig. Ook truffelboer Vidal wordt zeer tekenend neergezet. Maar hier trapt Strobbe dan ook weer in een van de valkuilen van de klassieke thrillerverhalen: de criminele nevenkarakters worden te weinig uitgediept en krijgen veelal karikaturale trekjes zodat ze onmiddellijk als dusdanig  herkenbaar zijn.

Strobbe slaagt erin om verschillende plotwendingen met elkaar te verzoenen en een hele resem praktijken aan bod te laten komen. Hij schrikt er niet voor terug om ontvoering, moord, fraude, maffia, eugenetica en misbruik in één roman samen te bundelen. Daar zit misschien zijn grote fout: hij is te ambitieus en had misschien beter wat verhaalstof gehouden voor een tweede of derde boek. Hij komt er echter vrij goed mee weg: de verhaallijnen worden mooi met elkaar verbonden, alleen het einde is wat teleurstellend. De ingenieuze ontwikkeling en opbouw van het plot wordt op het eind in enkele bladzijden afgehandeld en dat is jammer. Het lijkt alsof een deadline hem onder druk heeft gezet om vlug een einde te maken aan het verhaal, waardoor men zich als lezer wat bekocht voelt. Desalniettemin is De Wolf van Columbes een spannend boek waarin zeker groeipotentieel te zien is voor een beginnend thrillerauteur.

Recensie: De wolf van Colombes – Koen Strobbe