Recensie: Vergeet de meisjes RECENSIE

Recensie: Vergeet de meisjes - Alma Mathijsen

In Vergeet de meisjes is journalist Fields door zijn baas op pad gestuurd. Hij moet een interview afnemen bij een schrijfster, die al jaren niet meer schrijft. Niemand weet waarom. Iris is ziek, en de enige persoon die haar door en door kent, is Kay, de vrouw die haar steunt door dik en dun, en haar overal in helpt. Kay is niet van plan om Fields toe te staan een interview bij Iris af te nemen, maar Fields laat zich niet zomaar stoppen.

Vergeet de meisjes begint meteen pakkend. Er is verwarring, je begrijpt niet hoe de situatie die zich afspeelt is gekomen. Dit is een goede en slimme opener van Alma Mathijsen, omdat je meteen geïntrigeerd bent. Je wilt verder lezen, begrijpen wat er precies gebeurd, en antwoord op de vraag hoe deze situatie tot stand gekomen is. Eerst gaat het een poosje op die manier door. Dan ineens kom je bij het begin van het verhaal, waarin je erachter komt hoe Fields bij Iris terecht gekomen is, en dan valt alles op zijn plaats.

Vergeet de meisjes is vanuit het eerste perspectief geschreven, vanuit journalist Fields. Door de keuze van Mathijsen om dit perspectief te gebruiken, is het makkelijker de gevoelens en gedachten van de persoon te beschrijven. Dit leest erg fijn, omdat de redenaties en conclusies die Fields trekt, onderbouwd kunnen worden.

Doordat Iris Kouwenaar schrijfster is, heeft ze een hoop verbeelding. Ze verteld verhalen aan haar vriendin, die je meeslepen. Je kunt voor je zien wat ze vertelt, waant jezelf voor even in de wereld die zij schetst. Dat is een heerlijk gevoel, en iets wat cruciaal is voor een verhaal als dit. Wanneer het niet beeldend zou zijn, zouden de verhalen van de verteller vlak zijn en niet boeiend. Dit is iets wat Mathijsen haarscherp doorheeft en kan verwerken in haar boek.

De relatie tussen Kay en Iris is complex. Ze zijn meer dan gewoon vriendinnen, maar hebben verder geen fysieke relatie. Hun emotionele band is wel heel sterk, dit merk je aan alles tijdens het verhaal. Wel zijn er wat vraagtekens rondom hun contact, omdat het lijkt alsof er iets niet helemaal goed zit.

Er zijn geen hoofdstuknummers of -titels. Wel is er een verdeling waaraan je af kunt leiden wanneer het nieuwe hoofdstuk begint, maar omdat deze manier niet vaak gebruikt wordt, is het even wennen.

Het boek zelf ziet er niet uitnodigend uit om te lezen. De lay-out is saai, en zo vormgegeven dat het lijkt alsof je een heel oud boek uit de kast pakt, terwijl hij in 2017 verschenen is. Ondanks dat is het een pakkend boek. Als je er eenmaal in zit, wil je verder lezen. Dit komt voort uit een soort mysterie wat je pakt en je meesleurt door de pagina's.

Op de zijkant van de bladzijden is een afbeelding te zien. Ook helemaal voor- en achterin het boek zie je deze afbeelding, maar het is niet heel duidelijk wat het moet zijn. Vergeet de meisjes is een mooi boek om tussendoor te lezen. Het is niet al te dik, en het is pakkend geschreven.

Recensie: Vergeet de meisjes - Alma Mathijsen