Recensie: De cactus RECENSIE

Recensie: De Cactus - Sarah Haywood

Susan heeft een prima baan, een flatje dat perfect is voor haar eenpersoonshuishouden en een overzichtelijk aantal functionele persoonlijke contacten. Dat andere mensen haar misschien wat vreemd vinden, doet haar weinig. Maar dan wordt Susans stabiele leven plotseling op z'n kop gezet. Niet alleen ontdekt ze dat ze op haar 45ste nog een kind gaat krijgen, ook overlijdt haar eigen moeder. In het testament krijgt haar vervelende broer Edward het recht zo lang hij wil in het ouderlijk huis te blijven wonen. Susan besluit dit aan te vechten via de rechter. Ze kan het geld namelijk goed gebruiken. Maar onverwacht maakt ze zoveel meer los, dat het steeds duidelijker wordt dat haar leven nooit meer hetzelfde zal zijn.

De Cactus is de debuutroman van de Britse Sarah Haywood. Het eerste dat opvalt, is de bijzondere titel van dit boek. Wie noemt haar debuutroman nu 'de cactus'? Dat daar heel goed over is nagedacht, ontdekt je al lezend al snel. De meeste mensen denken te weten hoe ze een cactus moeten verzorgen, namelijk dat ze weinig aandacht nodig hebben. Maar door Susan, groot fan van het stekelige plantje, ontdek je dat ook een cactus zorg en aandacht nodig heeft. Alleen dan kun je op een dag verrast worden met prachtige bloemen. Dit gegeven gebruikt Haywood in De Cactus, een cactus als een metafoor voor haar hoofdpersoon. Susan is namelijk ongewoon uitgesproken en direct, en onhandig in sociale interactie. Ze vertoont nogal wat autistische trekjes, maar of ze dit ook daadwerkelijk is, wordt nergens bevestigd. Er is namelijk ook nogal wat gebeurd in het verleden, dat er een rol in gespeeld kan hebben dat Susans zo haar stekels heeft uitgezet richting haar omgeving.

Op de cover wordt Susan omschreven als een kind van Don Tillman (uit Het Rosie Project) en Bridget Jones. Ze doet onmiskenbaar ook denken aan Eleanor uit Ik ben Eleanor Oliphant van Gail Honeyman. Maar Susan is echt haar eigen persoon. En ze is leuk! Je moet wel de tijd nemen om aan haar te wennen. Haywood geeft je er namelijk geen gebruiksaanwijzing bij.

Begin je zonder enige voorkennis aan De Cactus, dan heb je duurt het even voor je door hebt dat de hoofdpersoon toch anders is dan anders. Haar stekeligheid houdt ook de lezer in eerste instantie op afstand. Maar hoe beter je Susan leert kennen, hoe fijner je het met haar hebt. En hoe meer je accepteert dat ze gewoon is wie ze is. Haywood heeft een fijn personage gecreëerd met veel diepgang, die je naar mate het einde dichterbij komt vooral haar happy end toewenst. Daarmee is De Cactus zeker een aanrader voor chicklit-lezers die zin hebben in net even iets anders.

Recensie: De Cactus - Sarah Haywood