Recensie: Een muur van water RECENSIE

Recensie: Een muur van water - Teuntje de Haan

Talloze schrijvers gingen Teuntje de Haan voor. Ze gingen op zoek naar een levensverhaal van een familielid, om het vervolgens tot roman te vermaken. De Haan doet dit met het levensverhaal van haar vader, wie ze verloor toen ze jong was. Piet, de man in kwestie, raakte uit beeld na de allesvernietigende watersnoodramp in 1953. Een muur van water beschrijft het helaas niet unieke levensverhaal. De roman voelt dan ook als een dertiende verhaal in een dozijn.

In 2010 keert Teuntje terug naar Goeree-Overflakkee, in een poging het levensverhaal van haar vader te ontrafelen. In hoog tempo brengt De Haan schot in haar verhaal. Slechts een paar bladzijden heeft Teuntje nodig om een heel deel van de geschiedenis aan te boren: 'Terwijl ik naar de dichtstbijzijnde fotozaak in Middelharnis reed, slaakte ik een zucht van verlichting: even tijd om de indrukken te verwerken. De pastorie meteen helemaal bekijken zou te veel zijn geweest. Het was beter zo, het ging toch al veel soepeler en sneller dan ik me had durven vorstellen.'

Al snel komt Teuntje met allerlei mensen en instanties in aanraking en kan ze beginnen met het construeren van haar vaders verhaal. Piet, de vader in kwestie, kreeg al snel een relatie met Teuntjes moeder; Corrie. Tijdens de Tweede Wereldoorlog verloor het stel elkaar uit het oog, toen Piet moet onderduiken omdat hij in het verzet zat. Na de oorlog kon het stel hun levenswens echter vervullen: ze traden in het huwelijk, waarna ze na een paar jaar twee kinderen kregen: Arnold en Teuntje. 

In 1953 sloeg het noodlot echter toe. Er woedde een hevige storm en Piet werd opgeroepen mee te helpen met het beschermen van het gebied. Het zou het laatste moment zijn waarop Arnold, Teuntje hun vader zou zien. 

Het begin van het verhaal krijgt helaas niet de kans te landen. De Haan hanteert een zo hoog tempo, waarbij het toeval een ogenschijnlijk grote rol speelt, dat het voor menig lezer lastig is een band met Teuntje of grip op de situatie te krijgen. De Haans schrijfstijl is bovendien afstandelijk: 'Corrie moest veel aan Piet denken.' Het boek wordt gesierd door talloze beschrijvingen en de weinige dierbare dialogen sneeuwen onder. Enigszins boeiend is de door De Haan gehanteerde niet-chronologische vertelwijze. Ze combineert het heden, waarin Teuntje onderzoek doet, met het verleden waarin Piet en Corrie een grote rol speelden. Helaas wordt dit de kop ingedrukt door de uiterst nadrukkelijke weergave van het feit dat Teuntje het verhaal ook van derden heeft. Uitingen als 'zo vertelde ze later' worden te vaak gebruikt en benadrukken hetgeen de lezer voor zichzelf al had geconcludeerd.

Hoewel het verhaal, naar mate het vordert en Piet en Corrie meer stem krijgen, zeker wel interessanter wordt, blijft het niet vernieuwend. De Haan bewandelt met zowel de Tweede Wereldoorlog als de ramp in 1953 het welbekende pad. Tot de laatste hoofdstukken blijft het verhaal in grote lijnen te voorspellen.

Eén punt kan Een muur van water in grote lijnen redden. De Haan baseert zich veelal op dagboekfragmenten, brieven en verslagen. Delen van deze werken plaatst ze letterlijk in het boek, waardoor het verhaal van Piet een enigszins authentiek karakter krijgt. Ook de foto's van de familie(leden) in de desbetreffende perioden uit de geschiedenis geven het verhaal een gezicht. Jammerlijk is dan weer wel dat de foto's midden in het verhaal staan en letterlijk zinnen stukhakken. Dit vermoeilijkt het lezen en nodigt uit tot het overslaan van het beeldmateriaal. 

Een muur van water bracht voor mij niet wat het zou kunnen brengen. De Haan vertelt zeker een sterk familieverhaal, maar is niet onderscheidend genoeg in de plotweergave. Het verhaal valt qua opbouw en structuur niet op en ook op stilistisch gebied is Een muur van water niet uniek. De roman verdwijnt het dozijn dat al bestond.

Recensie: Een muur van water - Teuntje de Haan