Recensie: De voorhuidenverzamelaar RECENSIE

Recensie: De voorhuidenverzamelaar - Gamal Fouad

Dat Gamal Fouad ook beeldend kunstenaar is, blijkt overduidelijk uit de plastische en beeldrijke verhalen die hij schrijft. De roman Oneindig eiland kende al heel wat succes, maar bij het bredere publiek is hij bekender voor zijn verhalen die hij publiceerde in Hollands Maandblad en De Gids. Voor Fouad is zijn achtergrond een onuitputtelijke bron van inspiratie. Geboren uit een Egyptische vader en een Nederlandse moeder is de tweespalt tussen beide werelden, tussen Oost en West, de drijfveer van zijn schrijverschap.

De voorhuidenverzamelaar bevat acht uiteenlopende verhalen waarin Fouad vooral focust op de verschillen tussen het Oosten en het Westen, de twee culturen waarin hij is opgegroeid en waarvan hij de struikelstenen kent. Het boek opent met Het achterland, waarvoor hij de Nieuw Proza Prijs ontving. In De voorhuidenverzamelaar keert de auteur terug naar zijn geboorteplaats om afscheid te nemen van zijn stervende grootvader. De aandacht voor sfeer is enorm: alle zintuigen worden aangesproken en je voelt, ruikt en ziet de zwoele warmte van het Egyptische hinterland. Aanvankelijk lijkt hij ook mee te gaan in alle tradities en rituelen van de begrafenis, maar uiteindelijk breekt hij los en volgt zijn eigen gevoelens. 

In het tweede verhaal Hersens van H. krijgen we het tragikomische verhaal van een jeugdvriendje geobsedeerd door hersens. Het verhaal is grappig, maar eindigt ook bitter. Het titelverhaal verwijst opnieuw naar de worsteling tussen traditionele waarden en zijn nieuwe leven: laat hij zijn zoontje besnijden of niet? De twee volgende korte verhalen beschrijven een ontmoeting met gieren in de zoo en de gevolgen daarvan en een man op zoektocht naar een nieuwe kamer in Berlijn. De kamer die niemand wil, wordt uiteindelijk de meest geschikte. Het mooiste verhaal is het verhaal waarin hij in Berlijn op zoek gaat naar een nieuwe job. Hij komt uiteindelijk bij een begrafenisonderneming voor dieren terecht. Zijn job is het om samen met een Afghaanse makker de dierenlijken overal op te halen. Ook hier krijgt de lezer opnieuw de confrontatie tussen de gelovige Afghaan en de afvallige Fouad.

Alle verhalen in De voorhuidenverzamelaar zijn licht en zeer helder. Gamal Fouad heeft een zeer aanstekelijke stijl die veel aandacht heeft voor het beschrijvende. Toch zijn de beschrijvingen niet ellenlang of saai. Door de focus te leggen op het zintuiglijke kan de lezer zich perfect inleven in de verhalen. Tussen de regels door ziet men het balanceren van de auteur tussen zijn verleden en zijn toekomst, zijn islamitische achtergrond en de Westerse kunstenaarswereld waarin hij zich nu bevindt. Hij schrijft als het ware zijn verleden van zich af, zonder afbreuk te doen aan de tradities en de herinneringen.

Recensie: De voorhuidenverzamelaar - Gamal Fouad