Recensie: Verdwaaltijd RECENSIE

Recensie: Verdwaaltijd - kathy mathys

Marcia is moeder van een zestienjarige puber. Ze is recent gescheiden van Thierry en werkt als kok in een museumrestaurant in Brussel. Ze maakt er een gewoonte van om willekeurige mensen door de stad te volgen, in de hoop zo te kunnen verdwalen, of zichzelf terug te vinden. Op een feestje ontmoet ze de Amerikaanse auteur David en krijgt een relatie met hem. David is echter nog steeds geobsedeerd door zijn ex Kay, over wie hij een boek schrijft, maar laat hier maar weinig over los.

Ondertussen krijgt Marcia's beste vriendin Emma een affaire met een jonge fotograaf, als ze voor hem poseert, terwijl ze haar best doet zich te herinneren hoe haar leven hiervoor was en zich afvraagt of en hoe ze dit weer terug kan krijgen.

In Verdwaaltijd volgen we verschillende personages in hun eigen verhaallijn, die elkaar zo nu en dan overlappen. Uit elke verhaallijn springen twee thema's duidelijk naar voren; obsessie en verdwalen.

Kathy Mathys neemt ons mee van het druilerige Brussel naar de  uitgestrekte verlaten vlakten van de woestijn en vanaf daar weer naar de imposante redwoodbossen in Californië.

David, een auteur uit Amerika, heeft een obsessie met zijn jeugdliefde Kay, over wie hij een boek schrijft. Zij had de neiging om van de één op de andere dag te vertrekken en soms maanden niks van zich te laten horen, om op den duur helemaal te verdwijnen, zonder een spoor achter te laten. Jaren na hun breuk besluit hij een biografie over haar te schrijven, in de hoop zo zijn obsessie met haar af te kunnen sluiten. Hij krijgt tijdens zijn verblijf in Brussel een relatie met Marcia, maar net als zij meer te weten komt over zijn verleden met de mysterieuze ex, verdwijnt hij zelf ineens. Gedreven door haar nieuwsgierigheid, probeert Marcia steeds meer te weten te komen over David's verleden en de spoorloos verdwenen vrouw.

Ben is een jonge fotograaf. Om beter te kunnen fotograferen, schildert hij. Voornamelijk gewillige vrouwen die niet alleen zijn creatieve, maar ook zijn seksuele behoeften vervullen. Deze vrouwen lopen uiteen van schoolmeisjes tot zakenvrouwen.

Eén van de vrouwen die voor hem poseren, is Emma. Langzaam ontwikkelt Ben een obsessie voor Emma en andersom lijkt dat met vlagen ook het geval, al vraagt Emma zich vooral af wat er nog over is van het leven dat ze hiervoor had. Vroeger, toen haar zusje en ouders nog leefden en daarna, toen ze net getrouwd was.

Wat Emma niet weet, is dat ook Marcia's zestienjarige dochter Robin regelmatig voor Ben poseert.

Naast de verhaallijnen van de drie hoofdpersonen, bevat Verdwaaltijd enkele passages uit Davids boek over Kay en het artikel dat hij schreef over een andere ex, die hij 'De Woestijnvrouw' noemt. Verder ontmoeten we nog veel meer bijpersonages. Doordat zowel deze nevenpersonages als de hoofdpersonen te weinig worden uitgelicht, blijven de karakters oppervlakkig. Ook lijken de omschrijvingen van Emma en Marcia veel op elkaar, wat het lastig maakt hen uit elkaar te houden. In een aantal verhaallijnen schuilen diepere lagen die nog veel beter uitgelicht hadden kunnen worden, wat helaas niet gebeurt. Hierdoor lukt het als lezer niet om echt contact te maken met de personages.

Per hoofdstuk wordt er afgewisseld tussen de verschillende personages. Vaak is het even zoeken over welk personage het op dat moment gaat. Dit wordt namelijk pas na een aantal zinnen duidelijk. Hierdoor leest het verhaal niet vloeiend en is de lezer constant op zoek naar houvast in het verhaal.

Verdwaaltijd mist helaas ook een spanningsboog, waardoor je als lezer aan het verhaal moet 'trekken' om het tot je te nemen.

Mathys maakt veelvuldig gebruik van verwijzingen naar films, schrijvers, kunst en kunstenaars, wat voor kenners ongetwijfeld veel toegevoegde waarde heeft. Het was mooi geweest als deze verwijzingen het doel hadden gehad om gebeurtenissen verderop in het boek te verklaren, maar het lijken slechts uit de lucht gegrepen aanwijzingen die nergens toe leiden, waardoor de lezer steeds tevergeefs zoekt naar de betekenis achter de woorden.

Ondanks deze nadelen, is Verdwaaltijd een knap geschreven roman met mooie zinsopbouw en prachtige metaforen. Het is zeker geen boek dat bij een groot publiek in de smaak zal vallen, maar lezers die ervan houden om zich te verdiepen in de verschillende verhaallijnen, sfeerwisselingen en verwijzingen naar films, literatuur en kunst - zonder op zoek te zijn naar een dieperliggend verhaal - kunnen hoogstwaarschijnlijk hun hart ophalen.

Recensie: Verdwaaltijd - kathy mathys