Recensie: Laat me niet vallen RECENSIE

Recensie: Laat me niet vallen - Willy Vlautin

Laat me niet vallen van Willy Vlautin gaat over Horace Hopper, een gevoelige jongen die is opgegroeid op een Amerikaanse ranch. Zijn pleegouders meneer en mevrouw Reese hebben hem altijd beschouwd als hun eigen zoon en hun verdriet is dan ook groot als Horace besluit naar de stad te trekken om daar een nieuw leven te beginnen. Hij wil een professionele bokser worden en heeft er alles voor over om zijn droom waar te maken. Hij neemt een Mexicaanse naam aan – want Mexicanen kennen geen angst – en hij vertrekt naar de stad om aan zijn bokscarrière te werken. Al snel beseft hij echter dat dit letterlijk niet zonder slag of stoot gaat.

Tijdens het lezen van de eerste paar zinnen merk je al dat Horace veel heeft meegemaakt. Zijn naaste familieleden hebben hem keer op keer teleurgesteld en daardoor is zijn zelfvertrouwen en gevoel van eigenwaarde laag. Hij haalt zijn levensvisie uit zelfhulpboeken en je leeft hierdoor in het begin flink met hem mee. Willy Vlautin zorgt er echt voor dat je als lezer wilt dat Horace zijn doel bereikt. Het is wel jammer dat deze onzekerheid gedurende het hele boek bij hem blijft. Hij maakt geen persoonlijke ontwikkeling door, lijkt niet te leren van zijn fouten en blijft zichzelf maar naar beneden halen. Na elke teleurstelling zwelgt hij in zelfmedelijden en naarmate het boek vordert, begint dat toch een beetje irritant te worden. Je wilt hem als het ware door elkaar schudden en hem aansporen om iets positiever in het leven te staan.

De meeste personages naast Horace in Laat me niet vallen zijn niet heel indrukwekkend beschreven. De trainer van Horace is een nare man die altijd een kater heeft, maar blijkbaar wel goed genoeg is om hem op weg naar te top te helpen. Dit is een vreemd contrast en tevens niet erg geloofwaardig. Iedereen in de (top)sportwereld weet dat overmatig drankgebruik, uitgaan en vet eten niet bijdragen aan een succesvolle carrière. Behalve deze Ruiz zijn er nog een handjevol mensen op het toneel, maar die dragen amper iets bij aan het verhaal. De personages met wie je wel echt meeleeft, zijn meneer en mevrouw Reese. Hun liefde voor Horace is zo groot dat je hem bijna zelf kunt voelen, dit heeft de schrijver heel goed gedaan.

Wellicht is ervoor gekozen niet alle hoofdpersonen uit te lichten, maar meer aandacht te schenken aan de omgeving. Door de uitgebreide beschrijvingen van het landschap, waan je je echt in de Amerikaanse Midwest. Je voelt je thuis op de Ranch waar Horace meneer Reese helpt de cowboys – al gaat het in dit geval om schapen in plaats van koeien – aan te sturen en je proeft de sfeer van de stad als Horace is verhuisd.  Ook snap je waarom Horace zich nog steeds eenzaam voelt, ook al heeft hij ineens honderden mensen om zich heen. Vlautin weet heel treffend duidelijk te maken dat je je in een grote stad nog net zo eenzaam kunt voelen als in de middle of nowhere.  

Laat me niet vallen is een rauwe en tegelijkertijd liefdevolle roman. Onverwerkte gevoelens, niet uit te drukken emoties en stekende onzekerheden voeren de boventoon. Het is geen boek dat je vanaf de eerste pagina bij de strot grijpt, maar dat is ook niet altijd nodig. Het verhaal kabbelt langzaam voort met af een toe een explosieve gebeurtenis die je als lezer bijna in je eigen maag kunt voelen. Zonder spoilers weg te geven, bleef ik na het lezen van de laatste pagina met een verslagen gevoel achter. Als dit de bedoeling was van de auteur, dan heeft hij dat meesterlijk gedaan.

Recensie: Laat me niet vallen - Willy Vlautin