Recensie: zomerhuis RECENSIE

Recensie: Zomerhuis – Vigdis Hjorth

In het boek Zomerhuis, genomineerd voor de Nordic Council Literature Prize, van Vigdis Hjorth vertelt Bergljot over haar jeugd, haar ouders, haar zussen, haar broer en ervaringen binnen het gezin aan de hand van een erfkwestie. Waar dit boek in eerst instantie lijkt te gaan over twee zomerhuizen blijkt er later veel meer aan de hand te zijn.

De cover van het boek past heel erg goed bij het verhaal. Er staat een blauw zomerhuis op met een lange houten pier om ernaartoe te komen. De zomerhuizen komen regelmatig terug in het boek door de erfkwestie. Daarnaast kan je het zomerhuis zien als symbool voor Bergljot. Zij voelt zich niet begrepen binnen het gezin, staat er alleen voor (zoals het zomerhuis) en heeft een lange weg vol pijn bewandelt.

Het verhaal begint heel sterk op de eerste bladzijde. Ze is op die bladzijde ongeveer halverwege het verhaal en neemt een standpunt in over de erfkwestie. Het is kort, maar bondig en komt krachtig over. Vervolgens wordt het verhaal heel onduidelijk. Dit komt niet omdat het verhaal of de gebeurtenissen onduidelijk zijn, maar de schrijfstijl. Ik weet niet of het ligt aan de vertaler of aan Vigdis Hjorth zelf, maar er zijn heel veel kettingzinnen, tangconstructies en lange aanlopen. Daarnaast wordt er soms over één heel klein dingetje enorm lang uitgeweid. Als je leest over een gevoel na een telefoongesprek kan dat zo al drie bladzijden duren.

Naast de slechte zinsbouw is er niet duidelijk aangegeven wat iemand zegt doordat er geen aanhalingstekens gebruikt zijn. Dit maakt het verhaal niet altijd duidelijk. Als Bo en Bergljot in een café zitten om te praten over zijn gedichten zijn de gedachten en wat werkelijk gezegd wordt niet altijd duidelijk te onderscheiden. Zo ontstaat er verwarring en lijkt ze bijvoorbeeld eerst te zeggen dat ze de gedichten verschrikkelijk vond, maar ze dat later dus helemaal niet gezegd heeft.

Ondanks de wollige manier waarop het verhaal opgeschreven is, raakt het verhaal wel een gevoelig punt van het gezinsleven: dingen die verzwegen worden, dat waarheid objectief is, er worden kanten gekozen in ruzies, miscommunicatie en het puur ontkennen van gebeurtenissen. Wat in het begin van het boek alleen maar over een erfkwestie lijkt te gaan, blijkt al snel veel erger te zijn. Vigdis Hjort weet in Zomerhuis in een paar woorden gevoelens tot leven te brengen en een stem te geven aan iedereen die zich in zijn eigen gezin onderdrukt of niet gehoord voelt.

Zomerhuis van Vigdis Hjorth is voor IEDEREEN een aanrader. Het opent je ogen over een objectieve waarheid en hoe belangrijk naar elkaar luisteren kan zijn. Door het wollige taalgebruik is het verhaal echter vrij lastig te lezen, wat erg jammer is.

Zomerhuis van Vigdis Hjorth krijgt van mij drie hartjes.

Recensie: Zomerhuis - Vigdis Hjorth