Recensie: Mijn leven in de wildernis RECENSIE

Recensie: Mijn leven in de wildernis – Miriam Lancewood

In Mijn leven in de wildernis vertelt Miriam Lancewood het bijzondere verhaal van haar man Peter en zichzelf. Na een fijne jeugd in de Achterhoek besluit Miriam nadat ze Peter ontmoet met hem in de bergen van Nieuw-Zeeland te gaan wonen en een nomadenleven te gaan leiden. Ze leven van wilde planten, bessen en dieren, filosoferen over leven, dood en andere belangrijke thema’s en maken de meest bijzondere dingen mee. Mijn leven in de wildernis behelst de afgelopen zes jaar Nieuw Zeeland.

Mijn leven in de wildernis is een bijzonder boek, dat een goed sfeerbeeld geeft van de jaren die Miriam Lancewood en Peter in de wildernis door hebben gebracht. Tijdens hun eerste ontmoeting raakt Miriam al snel onder de indruk van deze man, die baan en huis heeft ingeruild voor een avontuurlijk leven. Twee jaar na deze ontmoeting komt het stel aan in Nieuw-Zeeland, Peters vaderland om aan het avontuur van hun leven te beginnen. Na een grondige voorbereiding waarin ze dingen leert over eetbare planten en paddenstoelen om eten in het wild te gaan verzamelen, maar ook onderzoekt op welke manier ze wil gaan jagen (de traditionele) is het eindelijk tijd de wildernis in te trekken. Met name de eerste paar hoofdstukken van Mijn leven in de wildernis zijn fascinerend te noemen. De schrijfster maakt allerlei dingen mee, waarin ze soms voor lastige keuzes komt te staan, bijvoorbeeld wanneer ze wil gaan jagen. Maar ook de vele confrontaties met (lichamelijk) ongemak, de ruige natuur en het op elkaar aangewezen zijn komen uitgebreid aan bod. Het boek leest als een reisverslag, waarin na de seizoenen ook hun tijd in Abel Tasman National Park, de West Coast en Te Araroa ook bod komen. Gaande deze reis ontwikkelen hun fysieke conditie, intuïtie en zintuigen zich  en ontdekken ze steeds meer de logica van de natuur.

Hoewel het boek een zeer intrigerend thema heeft, lukt het Miriam Lancewood onvoldoende de aandacht vast te houden. Na de eerste hoofdstukken waarin alles nieuw is en je daarmee graag door wilt lezen volgt er meer van hetzelfde. De plekken waar het stel verblijft veranderen weliswaar, maar de thematiek blijft hetzelfde, waardoor de noodzaak om verder te lezen ontbreekt. Op een gegeven moment zijn alle stukken over de natuur, hoe mooi ook, eerlijk gezegd enigszins saai te noemen. De schrijfster geeft zelf aan dat zij van nature ook geen vertelster is en dat is in dit boek helaas ook wel enigszins te merken. Mijn leven in de wildernis valt daarmee, ondanks het interessante onderwerp, tegen.

Recensie: Mijn leven in de wildernis – Miriam Lancewood