Recensie: Het leven gaat niet altijd over roze RECENSIE

Recensie: Het leven gaat niet altijd over roze – Brianna Wolfson

Het leven gaat niet altijd over roze vertelt het verhaal van de tienjarige Willow. Haar gescheiden ouders zijn elkaars absolute tegenpolen. Rosie is een moeder die niet in regels gelooft maar veel liever danst, zingt en gekke dingen doet met haar twee kinderen. Rex daarentegen is een strenge en afstandelijke vader, die gelooft in structuur, lijstjes en klusjes. Hoe is het mogelijk dat deze twee mensen ooit gelukkig met elkaar waren? En hoe moet Willow overleven in en tussen deze twee uitersten van werelden zonder er zelf aan onderdoor te gaan?

Brianna Wolfson neemt ons in haar debuut mee op een grillige, hartverscheurende en wonderbaarlijk hoopgevende reis. Prachtig en beeldend vertelt zij over de twee werelden waartussen Willow en haar zesjarige broertje Asher constant heen en weer worden geslingerd. Zij laat feilloos zien dat ouders niet altijd de beste keuze maken, maar wel altijd doen wat zij denken dat op dat moment het beste is. Dat je liefde op vele verschillende manieren kunt uiten en vinden.

Willow is tien jaar en is in alle opzichten precies haar moeder. Misschien dat ze daarom zo goed de frictie voelt die de tegenpolen die haar ouders zijn, bij elkaar veroorzaken. Het is namelijk dezelfde frictie die constant tussen haar vader en haarzelf voelbaar is.

Op school wordt ze gepest vanwege haar onhandigheid, haar wilde haar en haar vreemde kleding. Het enige dat haar plezier geeft, zijn de dagen dat ze bij haar onvoorspelbare, vrolijke moeder is, die haar van school laat spijbelen voor spontane uitstapjes en Willow en haar broertje Asher trakteert op pizza-avonden en verkleedpartijtjes vol glitter en make-up.

Hun vader, Rex, die in vergelijking met Rosie afstandelijk en streng is, kan niet op tegen de vibrerende persoonlijkheid van zijn ex-vrouw en worstelt met het feit dat hij zijn dochter zo moeilijk kan bereiken en niets van haar gedrag begrijpt.

Hoewel Rex en Rosie uit elkaar zijn, draait nog steeds alles om haar en haar spontane buien. Maar naarmate Rosie's gedrag turbulenter wordt, komen ook de duistere kanten van haar manische liefde naar boven en moet Rex een aantal keuzes maken die zijn leven en dat van zijn kinderen voorgoed zal veranderen.

De vertelstijl van Wolfson in Het leven gaat niet altijd over roze is helder, met veel herhalingen in de tekst. Deze hebben echter wel een functie en geven de wervelende en soms verwarde gedachtegangen van de personages perfect weer.

Wat wel jammer is, is dat de tijdlijn in de levens van de kinderen soms wat ongeloofwaardig is. Zoals het moment dat Willow op haar tiende jaar pas zonder zijwieltjes leert fietsen of dat Asher’s lach op zijn zesde als ‘tandeloos’ wordt beschreven. Ook de gedachtegang van Willow is soms het niveau van een tienjarige ver vooruit. Ondanks dat zijn de angst en onzekerheid van Willow hartverscheurend goed te voelen.

De hoofdstukken spelen zich afwisselend af in het heden en verleden. Het verleden gaat steeds een stap verder zodat dit uiteindelijk samenkomt met het heden en de laatste puzzelstukjes op hun plaats vallen. Beetje bij beetje komt de lezer erachter waarom elk personage bepaalde keuzes heeft gemaakt en hoe de situatie zoals die is, tot stand is gekomen.

Het leven gaat niet altijd over roze is zowel een serieuze roman over de verwoestende effecten van geestesziekten en verslavende medicijnen, als een verhaal over de liefde en de verschillende manieren waarop die zich kan manifesteren. Zonder in clichés te vallen, weet Wolfson de lezer te trakteren op een verhaal over de liefde tussen moeders en vaders, ouders en kinderen en broers en zussen.

Recensie: Het leven gaat niet altijd over roze – Brianna Wolfson