Recensie: Toen Alfie verdween RECENSIE

Recensie: Toen Alfie verdween – Gerda de Preter

In Toen Alfie verdween krijgt Ciel binnenkort een broertje of een zusje. Iedereen zegt dat je daar blij om moet zijn. Maar Ciel kijkt er helemaal niet naar uit. Ze wil die baby helemaal niet. Gelukkig is er Alfie, de jongen in haar klas met wie ze de mooiste woordenlijst maakt en kraanvogels vouwt voor een wens. Maar wanneer Alfie verdwijnt en mama naar het ziekenhuis moet, blijft ze alleen achter bij haar nieuwe oma, die ze nauwelijks kent. Ciel voelt zich verlaten en afgewezen, omdat iedereen weggaat die ze niet kan missen.  

Ciels ouders, een hoekige vier (papa) en ronde acht (mama) zijn gescheiden. Haar mama krijgt met haar nieuwe vriend Remco (een zeven, met brede schouders) een baby. Ciel, dol op cijfers, is hiermee van een nummer een voor haar ouders twee keer een halfje geworden (zo voelt ze zich althans) en worstelt met de ingewikkeldheden die de scheiding met zich meebrengt. Naast haar in de klas zit Alfie, een jongen die met zijn vader heeft moeten vluchten en die de slimste mens ter wereld wil worden. Hij begrijpt Ciel en zij hem. En dan is er ook nog de door Ciel zelf verzonnen Elias, die voelt en doet wat Ciel zelf het liefste zou doen. Zoals een bal door de ruit schieten nadat Ciels hamster door toedoen van Ciels vader op de barbecue is geëindigd en kauwgum in het haar van een pestkop doen.

Gerda de Preter geeft prachtige beschrijvingen van de binnenwereld van een sensitief meisje in een voor haar moeilijke situatie. Haar woorden zijn met zorg gekozen en leveren soms pareltjes op, zoals bijvoorbeeld de omschrijving van haar ouders in cijfers en verklaring die ze daarmee geeft voor het feit dat Remco beter bij haar moeder past dan papa, want een zeven en een acht liggen immers dichterbij elkaar. Ook de keuze om juist een jongen die gevlucht is, Alfie, in een krachtige, Ciel ondersteunende rol te plaatsen geeft eindelijk eens een tegengeluid aan de stereotypen die er nog veelal zijn. Daarmee lijkt aan alle criteria voor een geslaagd verhaal te zijn voldaan. Prachtige teksten, mooie personages en een op het oog stevig plot.

Toch voldoet Toen Alfie verdween niet in alle opzichten aan de verwachtingen. Na een zeer sterke start zakt het verhaal gaandeweg wat in en raakt steeds meer gefragmenteerd. Waar dat precies door komt is lastig aan te geven.
Wellicht heeft de schrijfster de verlating van Ciel zo compleet willen maken, dat ze er wat in is doorgeschoten. Mijns inziens onnodig, alleen al de nieuwe baby geeft aanleiding tot een volkomen invoelbare vulkaan van gevoelens bij de hoofdpersoon, daarvoor zijn feitelijk geen andere gebeurtenissen of verlatingen nodig.  Het einde van Toen Alfie verdween, is daarmee minder geloofwaardig en dat is jammer. Vanwege de prachtige stijl- en taalvondsten krijgt Toen Alfie verdween desondanks een welverdiende vier sterren.

Recensie: Toen Alfie verdween – Gerda de Preter