Recensie: Zondagskind RECENSIE

Recensie: Zondagskind – Judith Visser

Jasmijn Vink is anders, waarom weet ze niet, maar Jasmijn ziet de wereld op een andere manier. In deeltjes in plaats van in een geheel bijvoorbeeld. Felle kleuren, harde geluiden, ze kan er niet tegen. Ook met mensen praten is maar lastig, want hoe krijg je je stem vanuit je hoofd eigenlijk naar buiten? Hoe doen andere mensen dat? Met dieren praten, dát kan Jasmijn wel. En met Elvis.

Opgroeien is voor iedereen op de wereld lastig, maar het wordt nog lastiger als die wereld maar weinig van jou begrijpt.

Zondagskind is de nieuwste roman van Judith Visser. Judith laat ons kennis maken met Jasmijn, een meisje dat de wereld anders beleefd dan de meeste andere mensen. Het boek opent in 1997, bij een negentienjarige Jasmijn die problemen heeft tijdens haar rijles. Ze moet overal tegelijk op letten, maar dat lukt niet, ze krijgt het niet voor elkaar om alles in 1 keer te overzien.

Hierna schakelt het boek terug naar jaren eerder, naar de vierjarige Jasmijn die voor het eerst naar de kleuterschool gaat. Een overweldigende ervaring, waar ze merkt dat ze niet tegen de vele geluiden en kleuren kan. Op haar eerste dag loopt ze dan ook weg. Dit is het begin van een reeks gebeurtenissen die ieder kind doormaakt: de eerste dag op school, de overstap naar de middelbare school, nieuwe klasgenoten, vriendinnen, verliefdheden, examenfeesten en alles waar je mee te maken krijgt op weg naar volwassenheid. Herkenbaar voor iedereen. We hebben het immers allemaal doorgemaakt. In Zondagskind lezen we in chronologische volgorde hoe dit Jasmijn vergaat en hoe ánders het haar vergaat. Als lezer weet je van tevoren al waarom. Jasmijn heeft namelijk het syndroom van Asperger (een vorm van autisme), maar zelf weet ze dit nog niet. Ze weet alleen dat ze anders is. ‘Ze is nu eenmaal zo’.

Judith Visser omschrijft in Zondagskind op briljante wijze hoe haar hoofdpersonage Jasmijn dit alles beleeft.

‘In gedachten zag ik Normale Jasmijn hem een kushandje toeblazen, en wenken om naar haar te komen. Hoe vurig ik ook wenste om haar gedrag over te nemen, ik kon het niet. Iets zien betekent niet dat je het zelf kon toepassen.’

Visser doet dit zo geweldig, omdat ze - naast haar enorme schrijftalent - zelf deze vorm van autisme heeft. Het verhaal van Jasmijn Vink is dus eigenlijk dat van Judith Visser. Judith beschrijft in het boek op voortreffelijke wijze haar coming of age. Vlot, want ook al telt het boek maar liefst 480 pagina’s, het verveelt geen moment. Het enige wat je als lezer wilt is verder lezen hoe het Jasmijn vergaat. Het is een ijzersterk personage. Haar liefde voor Senta, haar vastberadenheid en haar worsteling om ‘normaal’ te zijn. Maar wat is dat eigenlijk? En bestaat dat wel?

Het boek wordt aangeprezen als een must voor iedereen die iemand kent met autisme. Ik ben het daar niet mee eens. Het boek is een must voor iedereen. Punt. Omdat het meer is dan alleen een boek over autisme. Het is een prachtige roman die ontroerd en die je nog lange tijd bijblijft.

Het boek begint met een quote: "A writer’s duty is to register what it is like for him or her to be in the world." Met Zondagskind slaagt Judith Visser erin haar wereld in prachtige woorden te vangen.

Recensie: Zondagskind – Judith Visser