Recensie: Diep in december RECENSIE

Recensie: Diep in december –Patrick Conrad

Veelzijdig kunstenaar Patrick Conrad concentreert zich de jongste jaren vooral op het schrijven van zwarte thrillers. Dat leverde hem in 2015 de Hercule Poirotprijs op voor zijn roman Moço. Dat Conrad ook films maakt en plastisch kunstenaar is, kan je niet ontkennen als je zijn nieuwste thriller Diep in december leest. Een gitzwarte, maar filmische roman over de eenzaamheid, vergankelijkheid en hopeloosheid, gesitueerd in de achterbuurten rond het Antwerpse Centraal Station.

Na vier jaar celstraf wordt oud-politie-inspecteur Theo Wolf vrijgelaten. Hij worstelt nog steeds met de verkrachting en moord op zijn dochtertje, waarvan hij de vermeende dader ombracht. Het was helaas de verkeerde. In de Antwerpse achterbuurten vindt hij een nieuwe job als rattenverdelger. Bij zijn eerste werkje ontdekt hij het lijk van een onbekende vrouw , gestikt in een plastic zak, die hij prompt Lucy noemt. In zijn dromen beleeft hij allerlei avonturen met haar en hij brengt ook effectief nachten door bij het lijk. Hij besluit zelf op zoek te gaan naar de dader en krijgt daarbij de hulp van de overbuurman, een kluizenaar op leeftijd die een krantenarchief van meer dan 50 jaar bijhoudt. Zijn onderzoek brengt hem in een verlopen nightclub,  de Star Trek, en hij vindt al gauw verbanden tussen meerdere moorden. Verschillende vrouwen werden vermoord terug gevonden met hun hoofd in een plastic zak, en bij allemaal is er een link met de Star Trek. Hij wordt echter tegengewerkt door zijn ex-collega Stoffels en komt uiteindelijk zelf in de problemen. Ook het einde van de roman is niet hoopgevend.  

Diep in december is geen boek om happy van te worden en kadert terecht in de traditie van de roman noir. Conrad slaagt er aanvankelijk moeilijk in de lezer op zijn hand te krijgen: ellenlange beschrijvende zinnen, een overvloed aan details en weinig concrete info vertragen het boek en bemoeilijken het leesplezier. Gaandeweg geraakt de lezer gewoon aan de stijl en zijn er intrigerende plotwendingen waardoor de zin om verder te lezen weer de overhand krijgt. Hoewel het verhaal weinig waarschijnlijk is, lukt het Conrad om er een realistische twist aan te geven en gaat de lezer meevoelen met Theo Wolf. De auteur heeft heel veel aandacht voor de beschrijving van plekken en gebeurtenissen. Een hoofdrol is ook weggelegd voor de historische brand in de Innovation in Brussel in 1967. De personages zijn echter niet altijd realistisch. Het is een bonte verzameling van losers, de een al meer op het slechte pad dan de ander. Diep in december doet zijn naam alle eer aan: het donker, de kou, de eenzaamheid, de vergankelijkheid overheersen en niemand ontsnapt aan zijn lot. Een citaat van Gezelle als motto verwijst naar de bitterheid waarmee iedereen aan zijn einde komt, en misschien is dat wel het juiste woord om de hele roman te omschrijven: bitter.

Recensie: Diep in december –Patrick Conrad