Recensie: De tijd van de vuurbloemen RECENSIE

Recensie: De tijd van de vuurbloemen – Sarah Lark

De tijd van de vuurbloemen is het eerste deel van een nieuwe trilogie van Sarah Lark. Eerder schreef zij andere series, die zich net als deze afspeelden in Nieuw-Zeeland. Dit is dus weer een nieuwe Nieuw-Zeeland serie, waar Lark het mooie landschap en de rijke historie gebruikt als startpunt voor een verhaal. We gaan terug naar het jaar 1837. In Duitsland woont Ida. Zij sluit zich aan bij een groep mensen die naar Nieuw-Zeeland gaat emigreren, in een zoektocht naar vrijheid, geluk en de belofte van land en rijkdom. Ida vertrekt samen met haar familie en aanstaande, door familie uitgezochte, verloofde Ottfried. In hetzelfde jaar volgen we Cat. Zij woont al in Nieuw-Zeeland en leeft daar in allesbehalve vrijheid. Opgegroeid in een bordeel, maar op zoek naar een betere toekomst, vlucht ze naar het Maori-volk, ook wel de wilden genoemd.

Uit de achterkaft van het boek is op te maken dat we in De tijd van de vuurbloemen twee hoofdpersonen volgen, namelijk Cat en Ida. Dit is niet helemaal kloppend. Door het verhaal volgen we veel meer personages, waaronder Karl, Jane, Christopher en Ottfried. Stuk voor stuk belangrijke mensen in het leven dat Cat en Ida doorlopen en allemaal kijken we vanuit hun ‘ik’. Toch raakt de lezer het meest verbonden met Cat en Ida. De vrouwen zijn enerzijds zo op elkaar lijkend, maar anderzijds een wereld van verschil. Qua achtergrond, geloof en opvoeding zijn ze elkaars ultieme tegenpolen. Ida is zwaar gelovig en bidt tot haar God, Cat gelooft in geneeskundige kruiden, geesten en de goden van de Maori. Ida is teruggetrokken, stil en doet wat haar familie of geloof van haar vraagt. Cat daarentegen is pittig, assertief en staat haar mannetje duidelijk wel. Wat ze met elkaar gemeen hebben? Ze zijn beiden op zoek naar geluk. Het is dan ook onvermijdelijk dat deze vrouwen in elkaar een goede vriendin vinden. Het thema van vriendschap is uitvoerig en mooi in De tijd van vuurbloemen verwerkt. Met name Cat is een personage waarin de lezer van nu zich goed zal kunnen verplaatsen, een vrouw met een eigen mening, een eerlijk hart en een heerlijke touch van feminisme. Ida daarentegen is een personage wat minder is, wat vooral komt doordat er in het eerste boek zo weinig groei in haar personage zit. Dit ‘vastgeroeste’ past goed bij haar personage, maar pas tegen het einde van het verhaal gaat Ida zich ontwikkelen. Toch blijft ze, in vergelijking met alle andere personages, behoorlijk achter en daarmee ontstaat bij de lezer misschien wat lichte frustratie. Hopelijk gaat dit in boek 2 en 3 iets vlotter.

Sarah Lark is een kundige schrijver, dat blijkt zeker uit dit boek. De historie is zeer kloppend verwerkt in het verhaal en ze weet de sfeer, cultuur, taal en uitdagingen van de migranten naar Nieuw-Zeeland zeer goed te beschrijven. De basis vormt dan ook de historie van de migranten en de oude volkse stammen en de bijbehorende thema’s als oorlog, vrijheid en handel. Haar toevoeging, niet gebaseerd op waargebeurde verhalen, zijn de hoofdpersonages en het spinnenweb van liefde en complot wat hieruit ontstaat. Al met al is De tijd van de vuurbloemen een mooie historische roman.

Het eerste wat opviel aan dit boek is eigenlijk dat het maar liefst 709 pagina’s telt. Het boek is daarmee een behoorlijk gewicht en lees je niet zomaar even uit. Het aantal pagina’s maakt gelijk extra kritisch. Als je als auteur zo’n flink exemplaar aflevert, ga je er vanuit dat dit echt van toegevoegde waarde is. Hier heb ik mijn twijfels over. Tot aan ongeveer pagina 300 voelt het alsof je nog in de inleiding van het boek zit. De opbouw verloopt dan ook traag en het verhaal lijkt maar niet verder te komen. Voordeel hiervan is dat er een stevige basis wordt gelegd voor de rest van het verhaal, nadeel is dat het wat langdradig is. Dit is eigenlijk het grootste minpunt van het boek. Het duurt te lang voor er ‘iets’ gebeurt. Naarmate het boek vordert, leest het vlotter door en wordt het toch iets lastiger om het boek weg te leggen. Het slot is prettig en geeft de voldoening die de lezer verdient. Het boek heeft een vrij gesloten einde, dus ik vraag mij af of de lezer enthousiast genoeg is om uiteindelijk ook deel 2 en 3 te lezen. Sarah Lark weet met De tijd van vuurbloemen de concentratie van de lezer voldoende vast te houden, maar een boek met zoveel pagina’s… tja, daar moet je van houden!

Recensie: De tijd van de vuurbloemen – Sarah Lark