Recensie: Stille Oorlog RECENSIE

Recensie: Stille oorlog – Andreas Norman

Andreas Norman, is niet nieuw in de schrijverswereld. maar pas het eerste deel dat vertaald is in het Nederlands. Hij debuteerde met poëzie, wat al in het jaar 1996 werd gepubliceerd. Zijn eerste thriller, Into a Raging Blaze, werd in 2017 vertaald naar het Nederlands als Stille Oorlog.

Het vertelt het verhaal van de Zweedse spionne Bente Jensen, die met haar gezin in Brussel woont. Ze is gelukkig getrouwd met haar man Fredrik en samen hebben ze twee kinderen: Rasmus en Daniel. Ze voelt zich alleen niet zo thuis in Brussel en gaat op in haar werk. Dan blijkt dat Fredrik is vreemdgegaan en Bente zet haar werkervaring hard aan het werk om meer informatie over Fredrik en zijn minnares te krijgen. Deze minnares blijkt bij de Britten te horen, die de USB-stick van Bente in handen moeten krijgen, omdat daar belastend materiaal op staat tegen de Britse Veiligheidsdienst. Wat volgt is een kat- en muisspel tussen twee verschillende geheime diensten.

Afwisselend lezen we vanuit de perspectieven van Bente en Jonathan. Hoewel de schrijfstijl afstandelijk is, worden we toch meegenomen in de details in de privélevens van deze hoofdpersonen. Het gat dat ontstaat door deze afstandelijke schrijfstijl en de vele details is helaas net wat te groot en hierdoor kost het moeite om lekker in het verhaal te komen.  Je leert de personages kennen als machines en niet als mensen en dat maakt het lastig om sympathie voor ze op te wekken. De schrijfstijl zorgt er ook voor dat je meer het idee dat je een verslag aan het lezen bent dan een roman. Het is een gewaagde keuze van Andreas Norman. Hoewel deze schrijfstijl zeker niet iedereen zal aanspreken, zet hij toch zijn eigen stempel op het papier.

Andreas Norman bouwt de spanning  erg langzaam op en hierdoor heeft Stille Oorlog eigenlijk een (te) lange aanloop. Hierdoor is  het eerste deel van het boek onderhoudend en met vlagen gewoon saai. De eerste helft van het boek wordt voornamelijk gebruikt om de lezer informatie over de verschillende geheime diensten te geven en dit is behoorlijk droge stof. Het zal menig lezer dan ook doorzettingsvermogen kosten om verder te lezen. Als het beknopter was verteld, was het ook duidelijk geweest en zou het tempo meteen een stuk hoger hebben gelegen, wat weer had bijgedragen aan het leesplezier. Richting het eind van het boek krijgt de spanning ineens een flinke stroomversnelling en wordt het explosief spannend gemaakt. 

De actuele kenmerken zijn een pluspunt en door feit en fictie verweven worden in het spionageverhaal, zou het zomaar een waargebeurd verhaal kunnen zijn. Stille Oorlog is een spionagethriller die helaas weinig vernieuwend is en moeizaam weg leest. Toch zet Norman geen verkeerd boek neer en de lezers die tussen de regels door kunnen lezen, zullen zeker veel plezier aan Stille Oorlog beleven.

Recensie: Stille oorlog – Andreas Norman