Recensie: Paradijs bij het dashboardlicht RECENSIE

Recensie: Paradijs bij het dashboardlicht – Robert van Eijden

Het boek Paradijs bij het dashboardlicht van Robert van Eijden begint met een foute titel en een dito kaft. Een being of age-roman staat op de sticker op de cover. Wat daar mee bedoeld wordt, laat zich alleen maar raden. Niet echt een bemoedigend begin voor een boek.

En de bemoediging blijft zeker in de eerste hoofdstukken van Paradijs bij het dashboardlicht ook weg. Hierin laat schrijver Robert van Eijden ons kennismaken met Jan en zijn vriendin Natalie. Ze zijn bewust kinderloos, hebben geplande seks en zijn van middelbare leeftijd. De midlife crisis ligt op de loer, aangezien ze allebei worstelen met de vraag: ‘is dit alles’. 

In alle eerlijkheid: Jan en Natalie komen niet zo aardig over. Van Eijden heeft, hopelijk met opzet, zijn best gedaan om de lezer meteen een antipathie voor de hoofdpersonen te laten voelen. Ze zeuren, klagen en worstelen met het leven. Vooral Jan heeft het moeilijk met het ouder worden. Hij is boven de vijftig, het leven houdt op en vroeger was alles beter. Vriendin Nathalie roept meermalen ‘get over it’ en daar kan ik haar alleen maar gelijk in geven. Maar daar houdt de instemming mijner zijds ook op. Zij vindt iedereen om haar heen te dom of te nietszeggend. Ze stelt zichzelf boven de ander, terwijl haar eigen leven ook nooit echt van de grond gekomen is. Ook niet echt een goede basis om begrip op te brengen voor de hoofdpersoon.

Van Eijden gebruikt veel te veel vergelijkingen in Paradijs bij het dashboardlicht. Op bijna elke pagina vind je er zo vijf. Om in zijn stijl te blijven, durven we zelfs gekscherend een vergelijking te trekken: alsof Jan van Eijden een cabaretier is die zoveel mogelijk goede grappen in zo’n kort mogelijke tijd op de lezer wil afvuren. Het probleem zit ‘m echter in het feit dat bij boeken ‘less is more’ vaak veel beter werkt. Zeggen dat de hoofdpersoon een ‘hekel heeft aan het nummer paradise by the dashboard light ten grootte van de buik van Meatloaf’ is op zichzelf grappig, maar niet als je het combineert met ‘... had hij vrij zicht op een meisje en een jongen die naast een fietsenrek stonden te vozen alsof ze er een vleespakket van de plaatselijke slager mee konden winnen.’ Doe normaal.

Overigens is die laatste vergelijking wel een goed voorbeeld van de toon van het boek. Geschreven vanuit (vooral) mannelijk oogpunt is Paradijs bij het dashboardlicht plat en flauw. Precies hoe sommige mannen uit de hoek kunnen komen wanneer ze met andere mannen zijn. Het komt stereotiep en bijna denigrerend over. Alsof mannen, in een midlife crisis of niet, zo praten en denken. Niet nodig, om met platte humor een punt te maken. En om een vertekend beeld van de man in het algemeen te geven.

En of het zo nog niet genoeg ellende is voor Paradijs bij het dashboardlicht, word je ook nog met wanna be schrijver Chris, de beste vriend van Jan, geconfronteerd. Of liever gezegd: met zijn schrijfsels. Geen enkel idee wat de bedoeling erachter is geweest. Of Van Eijden gedacht heeft dat het iets toevoegt aan het verhaal. Want als lezer werkt het alleen maar verwarrend.

Hoewel het boek me met de pagina meer begon tegen te staan, was er af en toe toch een moment van oprecht grinniken. Dat had Van Eijden de juiste toon te pakken en viel de grap goed. Of de verhaallijn klopte en als lezer volgde je het ook. Korte momenten van succes, maar toch: succes. Maar dat weegt niet op tegen de minpunten van het boek. Het is het gewoon nét niet.

Overall gezien kun je je ook afvragen of dit boek onder de noemer ‘chicklit’ valt. Het antwoord is neen.

Recensie: Paradijs bij het dashboardlicht – Robert van Eijden