Recensie: De platenzaak RECENSIE

Recensie: De Platenzaak – Rachel Joyce.

Vergane glorie in de voorstad van Londen, dat is hoe we Unity Street vinden door de ogen van Rachel Joyce. En midden in deze doodlopende straat een platenzaak, op de been gehouden door Frank, een man met een gave voor muziek. Niet om te spelen, maar om te luisteren. Hij is gelukkig met zijn medewinkeliers, totdat Ilse Brauchmann letterlijk bij hem naar binnenvalt. Ilse, die voor hem stilte belichaamt, waardoor hij niet weet wat hij met haar aan moet, maar hij voelt zich onvermijdelijk tot haar aangetrokken. Zo begint een voorzichtig liefdesverhaal.

William Shakespeare zei ooit: “Muziek is het voedsel van de liefde.” En wat een waarheid klinkt daar in door na de laatste pagina’s van De Platenzaak. Het is een intens liefdeslied, het hapt je op, kauwt eens goed en spuugt je dan weer uit, gevuld met een vreemde combinatie van verlatenheid en vreugde. Intense eenzaamheid en een verbondenheid die weinig mensen nog zullen herkennen. En tussen dit alles weeft zich de muziek als een leidraad waar geen ontkomen aan is.

Laat je trouwens niet misleiden door het woord liefde. Hoewel Joyce haar verhaal duidelijk om de twee mensen in het midden laat draaien, vloeit de liefde voor andere mensen van alle pagina’s. Er is geen enkel personage dat onaf voelt. Zelfs de hoofdstukken over Franks verleden voelen niet als onderbreking, maar als aanvulling. Zo vormt zich stukje bij beetje het verhaal over deze man, die zoveel liefde aan anderen geeft en daarbij zo makkelijk vergeet dat er mensen zijn die hem ook hun liefde willen schenken.

Over het hele boek hangt een bijna sprookjesachtige sfeer, niet alleen door de muziek die constant aangehaald wordt en daardoor haarfijn de stemming per hoofdstuk weten te zetten, maar door de luchtige manier van schrijven die Joyce aanhoudt door alle ruim 300 pagina’s. De Platenzaak is het soort boek dat je pakt omdat je even genoeg hebt van zware literatuur, en iets luchtigs wilt lezen. Noem het een romcom op papier. Maak je klaar om je onder te dompelen in het leven van mensen die, waar je ook vandaan komt, ongetwijfeld een band met je zullen opbouwen.

Hoewel het boek vlot geschreven is voelt het op geen enkel moment gejaagd. Ook de humor, rijkelijk aanwezig, voelt niet geforceerd of cliché. Integendeel, meermaals worden tranen weggeveegd, zij het vreugdetranen of tranen van verdriet. Joyce creëert een ervaring die lang blijft hangen, als een melodie die zich in je geheugen graaft.

Kortom, De Platenzaak is voor iedereen, maar wie een passie heeft voor muziek zal een loflied jubelen nadat het boek gesloten is. Geen genre is te gek, geen klassieker wordt overgeslagen. Nostalgie en liefde voeren de boventoon, met een einde zonder eind.

Recensie: De Platenzaak – Rachel Joyce