Recensie: Het wolfgetal RECENSIE

Recensie: Het wolfgetal – Laura van der Haar

Het Wolfgetal gaat over de vriendschap tussen Vikki en het naamloze hoofdpersonage. Een vriendschap die echter niet wordt gekenmerkt door luchtigheid, zoals dat bij pubermeisjes zo vaak het geval kan zijn. De ingewikkeldheid van de relatie tussen de meisjes wordt in eerste instantie gesuggereerd: de korte hoofdstukken worden afgewisseld met fragmenten uit een autopsie- en psychiatrisch rapport. Duistere zinnen als “er was sprake van lostrekbaarheid van het hoofdhaar” geven het verhaal vanaf het begin een luguber randje. Het is niet meteen duidelijk over wie het autopsierapport gaat, maar gedurende het verhaal wordt het pijnlijk voelbaar wie waarschijnlijk het leven zal gaan laten. De voelbare spanning in Het Wolfgetal zit daarmee niet zozeer in het dode karakter, maar vooral in het verhaal daarachter.

Vikki is een getroebleerd karakter. Ze komt veel tekort in haar jeugd, en probeert dat gemis aan alle kanten op te vullen. Als lezer voel je voor haar. Het meisje dat in al haar incapabel zijn zo ontzettend verlangt naar de onvoorwaardelijke liefde van haar beste vriendin. De hoofdpersoon wordt daarin meegetrokken, wil daar in meegetrokken worden. Want ook zij heeft zich niet eerder zo bijzonder gevoelt als bij Vikki. De bijzonderheid van de vriendschap is daarin voelbaar: beide meisjes willen zo graag. Bijzonder zijn, elkaar bijzonder laten voelen.

Overmatig gebruik van drank, drugs en mannen wordt door deze meisjes niet geschuwd. De twee jonge meisje laten zich door menig man gebruiken. Voor Vikki een manier om goed te worden in seks. Voor het hoofdpersonage een manier om bij haar vriendin te horen. De passages zijn onprettig om te lezen. De meisjes zijn jong, de ervaringen zijn doorspekt met onsmakelijke, maar tastbare details. Een onprettig smakende piemel, sperma op de vloer van haar meisjeskamer en een remspoor in een jongensonderbroek. Dit alles onder invloed van een flinke dosis drank. De beschrijvingen van Vikki’s donkere oog voor het lugubere zorgt echter voor de meest indrukwekkende bladzijden. Pissebedden worden open geknakt om hun baby’s te bevrijden en kevertjes aan een plant geregen. Voor Vikki fascinerend, terwijl de hoofdpersoon (en de lezer) dit met een zekere afschuw bekijken. Toch lukt het Van der Haar om voor de meisjes zoveel meer te wensen. Een liefdevolle begrenzing, een warme thuissituatie, met name voor Vikki. Dit karakter leeft en is daarmee het beste personage in het boek.

De vriendschap tussen de meisjes houdt geen stand, zoals te verwachten is in zo’n giftige relatie. De meisjes worden door een verhuizing uit elkaar gerukt en met name Vikki eindigt daarmee het contact. Wat een pijnlijk moment moet zijn voor de lezer, blijft oppervlakkig. Het gemis komt minder goed tot zijn recht als het verlangen toen ze de meisjes nog samen waren.

Het Wolfgetal kent sterke momenten, met prachtige intens beschreven situaties en een mooi personage als Vikki. Soms voelen de scenes echter geforceerd en niet alle gebeurtenissen komen daarmee sterk over. De kracht zit in de beschrijvingen, maar de lezer blijft wat onbevredigd achter doordat niet alle onduidelijkheden worden opgelost. 

Recensie: Het wolfgetal – Laura van der Haar