Recensie: De Vlecht RECENSIE

Recensie: De vlecht – Laetitia Colombani

Een Indiase vrouw, een paria in haar dorp, wil haar dochter hetzelfde lot besparen. Ze wil een goede toekomst voor haar. Ze wil dat ze de mogelijkheden krijgt die Smita zelf nooit gehad heeft.

Een Siciliaans meisje dat onverwachts de liefde ontmoet en al even onverwacht haar vaders pruikenatelier moet overnemen. Dan krijgt ze schokkend nieuws.

Een Amerikaanse topadvocate die aast op een hoge functie in de maatschap waar ze werkt. Zij krijgt een ernstige ziekte en is vooral bang dat die ziekte haar haar carrière gaat kosten.

Drie vrouwen, drie levens, één vervlochten verhaal.

De Vlecht. Een toepasselijke naam voor een verhaal wat uit drie delen, drie strengen bestaat. Drie afzonderlijke verhalen, waartussen Laetitia Colombani steeds afwisselt. De Indiase Smita, De Siciliaanse Giulia en de Amerikaanse Sarah. Deze vrouwen leven heel verschillende levens in heel verschillende delen van de wereld. We volgen hoe Smita probeert te ontvluchten aan het lot van haar dochter. Ze neemt hierbij grote risico’s, maar het verhaal verloopt met zulke grote stappen dat het niet heel spannend wordt. Wel wekt Smita met haar kracht enorme sympathie op bij de lezer.

Dat doet de Amerikaanse Sarah wat minder. Zij is een harde tante die zo ver gaat in haar carrière dat ze zelfs het bestaan van haar kinderen zo veel mogelijk voor haar collega’s verbergt. Dit personage komt kil en gevoelloos over. Maar aan het einde van het verhaal blijkt deze dame toch te ontdooien.

Wie wel de warmte van de pagina’s laat spatten is de Siciliaanse Giulia. Een passievolle jongedame die niet alleen de liefde op haar pad treft, maar ook enorme problemen te lijf moet gaan als ze plotseling de leiding krijgt over het bedrijf van haar vader.

Colombani maakt korte hoofdstukken in De Vlecht en stopt steeds op een cruciaal moment in het verhaal, waarna ze verder gaat met 1 van de andere vrouwen. Dit zorgt ervoor dat de lezer geprikkeld blijft. Hier tussendoor staan cursief geschreven delen van een gedicht, dat de hoofdstukken aan elkaar vlecht. Van oorsprong is de auteur een scenarioschrijfster en dat is te merken. Ze schrijft enorm gedetailleerd waardoor je het verhaal voor je ziet. Het gevoel komt dan weer een stuk minder binnen. Laetitia Colombani schrijft afstandelijk en gebruikt weinig dialogen. Dat is jammer want het zou het verhaal sterker maken.

Verder uitgewerkt en met iets minder haast in hun verhalen zouden de afzonderlijke personages in De Vlecht geschikt zijn voor hun eigen boek. Er blijven nu wat te veel losse draadjes achter. Maar dat het daar niet om gaat blijkt aan het einde van het boek. Dan pas blijkt dat er een diepere betekenis achter alles zit en dat deze op het oog zo verschillende verhalen eigenlijk prachtig bij elkaar horen. De Vlecht is heerlijk leesvoer voor wie wil genieten van een ongecompliceerde, empowering roman.

Recensie: De vlecht – Laetitia Colombani