Recensie: Inferno RECENSIE

Recensie: Inferno – Julie Kagawa

‘Persoonlijk heb ik weinig hoop dat een van jullie het zal overleven. Maar ik zal afwachten en zien wat er gebeurt. Misschien verrassen jullie me wel.’

Inferno opent met Ember, Riley en Garret die door de diepste en donkerste gebieden van het Braziliaanse oerwoud zwoegen om de draak Ouroboros te ontmoeten. Ouroboros vertelt hen over het fokeiland van Talon, en hoe ze dat kunnen vinden. Aan de groep is het vervolgens de taak om de fokdraken te bevrijden en het eiland te vernietigen zodat de groei van het leger van Talon wordt belemmerd. Ember, Riley en Garret gaan de oorlog aan met Talon maar zullen ze de epische strijd overleven? Zal het ze echt lukken om de machtige Oudste Draak te verslaan?

Met dit vijfde deel, Inferno, is de Talon-serie van Julie Kagawa compleet. Net zoals in de eerdere delen wordt er gewisseld tussen de verschillende perspectieven van Ember, Riley, Garret en Dante. Door de gehele serie was Ember vaak in tweestrijd tussen haar draakachtige en menselijke kant. In dit deel is ze veel zelfverzekerder en weet ze goed wat ze wil. Ook op het gebied van de liefde, want ze heeft duidelijk gekozen voor Garrett. De driehoeksrelatie is opgelost; Ember, Riley en Garret werken goed samen zonder drama en weten wat ze aan elkaar hebben.

Jammer is dat er niet veel aandacht wordt besteed aan de emoties en motieven van de personages. Het verhaaltempo is zo vlot dat er weinig stil wordt gestaan met wat het allemaal met ze doet. In dit slotdeel is er niet veel ruimte voor karakterontwikkeling, ze blijven toch vooral dezelfde vertrouwde karakters.

Het sterke punt van dit boek is de meeslepende actie. Kagawa weet spannende situaties goed op te bouwen en je geïnteresseerd te houden in de gevechten. Zeker in dit slotdeel verwacht je een epische strijd, en die komt er ook, met slachtoffers aan beide kanten.

Om Talon te verslaan werken de Orde van  St. Joris en de rebellen samen, net zoals tijdens de eindstrijd in Strijder. Niet alle soldaten zijn even tolerant ten opzichte van de draken en sommigen kunnen niet van hun vastgeroeste ideeën afstappen dat draken slecht zijn. De draken zijn anders dan de soldaten, kijken anders tegen de wereld aan en worden daarom niet geaccepteerd. Dit is een belangrijk thema in de hele serie. In de eerdere delen hebben ook Ember en Garret de overtuigingen waarmee ze zijn grootgebracht moeten loslaten. In haar nawoord zegt Kagawa daarover:

‘[Ember en Garret] vinden vriendschap, acceptatie en liefde bij iemand die volgens hun eigen omgeving ‘slecht’ is. Als wij hetzelfde zouden doen, als we allemaal die eerste stap naar acceptatie en begrip zouden zetten, zou de wereld zomaar een betere plek kunnen zijn.’

Inferno is een spannend slotstuk van een leuke serie. De karakterontwikkeling is niet geweldig, maar als lezer leef je na vijf delen heel erg mee met Ember, Garret en Riley. Alles valt mooi op zijn plek in de finale. Als je na de Talon-serie geen genoeg kunt krijgen van de spannende en vlot geschreven boeken van Julie Kagawa, wees dan gerustgesteld; in september verschijnt het eerste deel van haar nieuwe serie: Schaduw van de vos!

Recensie: Inferno – Julie Kagawa