Recensie: Rivieren keren nooit terug RECENSIE

Recensie: Rivieren keren nooit terug – Joke J. Hermsen

Ella Theisseling, een kunsthistorica, reist door Frankrijk, op weg naar de rivier van haar jeugd. Haar vader is net overleden en ze wil middels deze tocht haar rouw verwerken. Ze hoopt dat de brug die haar niet alleen liefde maar ook vrijheid schonk haar terug kan voeren naar haar vader, en ze zo dit hoofdstuk in haar leven kan afsluiten.

Rivieren keren nooit terug, maar Ella wel. Het boek voert je meteen mee naar Parijs, waar Ella recht haar verleden induikt. Joke J. Hermsen schuwt hierbij geen dichterlijke omschrijvingen van haar omgeving, iets wat de woorden een melancholische naklank geeft. Niet alleen Parijs wordt (letterlijk) in grijstinten gehuld, maar de hele trip naar het zuiden galmt weemoed. Verlangen naar vroegere tijden en de felle kleuren die daarmee gepaard gaan. Hermsen weet hiermee een prachtig contrast te schilderen.

Rivieren keren nooit terug is geen makkelijke weglezer. Neem de tijd, ga zitten en verlies je in de droefgeestige sfeer van Ella’s leven. Relaties met haar familie zijn moeilijk en daarom juist zo herkenbaar. Haar moeder is koppig, haar broer laat alles maar van zich afglijden en haar vader…. Ach haar vader is er dan misschien niet meer maar hij weet zich in alle hoeken van haar geheugen te verstoppen. Verschillende herinneringen, verteld vanuit Ella’s eigen perspectief, zetten hem neer als iemand die het moeilijk vond zijn dochter lief te hebben, maar zo zijn best deed om haar een stuk van zichzelf mee te geven, dat je niet anders kan dan met beiden meevoelen. Dat Ella niet bij zijn overlijden was zal iets zijn wat haar altijd zal achtervolgen.

Hermsen laat ons proeven dat het niet zozeer de bestemming is, dan wel de reis daarnaartoe die er echt toe doet. Ella vindt zichzelf, keer op keer, zij het in schilderijen, oude bekenden of de rivier waar ze uiteindelijk tot haar knieën in staat, ‘tussen twee tijden, twee stemmen, balancerend op de keien’. Al die plekken die ze aangedaan heeft, de mensen die ze heeft ontmoet, ze hebben haar allemaal een stem gegeven over de ruisende rivier, waarmee ze haar vader kan bereiken.

Als je op zoek bent naar een bedevaart, verteld met de stem van een vrouw die zichzelf door alles heen weer weet op te bouwen, is Rivieren keren nooit terug je op het lijf geschreven. Je zult je eigen reis maken samen met Ella. Een reis die je aan het denken zet en je nostalgisch een traantje laat wegpinken na de laatste pagina. Een reis die niet alleen het verleden wegspoelt, maar dwars door de bergen van het heden een weg slijt voor de toekomst.

Recensie: Rivieren keren nooit terug – Joke J. Hermsen