Recensie: De lange weg RECENSIE

Recensie: De lange weg – Michael Grant

Michael Grant De lange weg is het tweede deel van de Frontlines- serie, die de auteur van de veelgeprezen Gone-serie momenteel aan het schrijven is. Het is het vervolg op In de voorste linie en speelt in de Tweede Wereld Oorlog.

In 1942 melden de drie meiden Rio, Rainy en Frangie zich aan voor actieve dienst in het Amerikaanse leger. Samen met mannen krijgen ze een keiharde training en dan belanden ze in het oorlogsgebied. Italië, zomer 1943. De slag in Noord-Afrika was nog maar het begin; er is nog een lange weg te gaan voor Frangie, Rainy en Rio. Het volgende doel van het Amerikaanse leger is Sicilië, en inmiddels weten ze wat het betekent om te vechten, om mensen te zien sneuvelen en vooral wat het is om bang te zijn.

Michael Grants Frontlines serie is in zoverre uniek, dat het het verhaal vertelt van drie vrouwen die in actieve dienst meevechten en dat had in werkelijkheid in die tijd nooit plaats kunnen vinden.

Juist dit gegeven verpest Michael Grants De lange weg wel voor mij. Ik vind verhalen over de Tweede Wereldoorlog erg interessant, maar ik ergerde mij aan het feit dat de toon van het boek nogal beschuldigend is, omdat de drie vrouwelijke hoofdpersonages tegen allerlei vooroordelen en misstanden oplopen. Als het verhaal van deze drie vrouwen in bijvoorbeeld de Golfoorlog had gespeeld, was het voor mij een stuk geloofwaardiger geweest.

De tijdsgeest in die tijd was heel anders dan tegenwoordig. Vrouwen kwamen niet meevechten op het slagveld. Wél waren er vrouwen in dienst van de diverse legers, maar ze deden ondersteunend werk; verzorgende taken of inderdaad ze zaten bij de geheime diensten. Michael Grant wil met zijn vrouwelijke hoofdpersonages de verschillen tussen vroeger en nu duidelijker naar voren laten komen. Aan de hand van de belevenissen van de vrouwen lezen wij over racisme; discriminatie; verzuiling; het achterstellen van vrouwen en antisemitisme.

Je kunt dit een mooie manier vinden om de misstanden van toen aan de kaak te stellen, maar persoonlijk vind ik het appels met peren vergelijken. De toenmalige tijdsgeest was behoorlijk bekrompen natuurlijk, maar het was de tijdsgeest van toen, verankert in geschiedenis en traditie en de veranderingen hebben geleidelijk plaatsgevonden. Dat heet groei en modernisering. De misstanden van toen zijn aan het licht gekomen en men heeft getracht ze te veranderen. Je kunt de huidige normen en waarden niet toepassen in een tijd, waarin deze normen en waarden nog niet zo gezien werden. Juist de Tweede Wereldoorlog heeft er voor gezorgd dat de positie van vrouwen beter werd. Aangezien de mannen aan het front vochten, moesten vrouwen invallen als arbeidskrachten en ondersteuners. Na de oorlog konden of wilden ze niet meer terug naar de oude situatie. Donkere militairen werden volop gediscrimineerd, maar het heeft tot ver in de vorige eeuw geduurd eer daar wat aan gedaan werd.

Michael Grant had iedere oorlog of slagveld in de tegenwoordige tijd kunnen kiezen om hetzelfde soort verhalen te vertellen, mét vrouwelijke soldaten, die tegenwoordig wel meevechten in diverse legers. Er zijn namelijk ook tegenwoordig nog precies dezelfde misstanden als vroeger in vele delen van de wereld, inclusief in Amerika zelf!

Wel is Michael Grants schrijfstijl heel prettig. Vlot, modern en de drie verhalen worden mooi door elkaar heen verteld en komen op de raakvlakken goed samen, waarna ze weer hun eigen weg gaan. De emoties en reacties van Rio, Rainy en Frangie zijn overtuigend, maar zoals gezegd het had beter gepast in de huidige tijd dan in 1943. Je leest De lange weg, echter best vlot uit. Het verhaal is ook goed als op zichzelf staand boek te lezen, dus als je het voorgaande deel niet gelezen hebt, is het niet storend.

Omdat ik me niet over de niet passende situatieschetsen; moderne vrouwen en normen in een ouderwetse traditionele tijd heen kan zetten en het daardoor een onzinnig verhaal vind, geef ik het boek slechts 2 hartjes. Kort gezegd ik ben niet weg van De lange weg.

Recensie: De lange weg – Michael Grant