Recensie: Mijn vader is een vliegtuig RECENSIE

Recensie: Mijn vader is een vliegtuig – Antoinette Beumer

In Mijn vader is een vliegtuig maken we kennis met de bijna veertigjarige Eva de Vries. Voor de buitenstaander heeft zij haar zaakjes perfect op orde; twee prachtige dochters, een liefhebbende man, een mooi huis en een goedlopend reclamebedrijf. Maar als haar moeder sterft, wordt Eva terug geslingerd in herinneringen die ze lang geleden heeft weggestopt. Ze neemt contact op met haar vader, die al sinds zij heel klein was in een psychiatrische inrichting woont. Langzaam maar zeker beginnen de puzzelstukjes uit Eva’s verleden op hun plaats te vallen, maar zal het haar lukken om ook de puzzelstukjes van het heden op hun plek te houden?

Antoinette Beumer (1962) kennen we al als regisseur (o.a. De gelukkige huisvrouw en Soof). Mijn vader is een vliegtuig is haar debuutroman, en wat voor één! In deze psychologische roman laat zij op sublieme wijze de scheidingslijn verdwijnen tussen de werkelijkheid en wat zich afspeelt in Eva’s hoofd.

Eva is iemand die van structuur en duidelijk houdt. Ze leeft van planning naar planning, van lijstje naar lijstje. Dat moet ook wel, als ze haar baan als manager van een reclamebureau wil combineren met de zorg voor haar twee dochters; een tweeling, en haar man. In het begin van het boek komt Eva daardoor wat kil en krampachtig over. Zeker als ze tijdens het plannen van haar moeders uitvaart geen enkel teken van emotie laat zien en duidelijk maakt dat ze zelf de lijkwagen met daarin haar overleden moeder naar haar laatste rustplaats wil rijden. Ook het feit dat ze haar moeder steeds ‘Willemijn’ blijft noemen draagt hier aan bij. Ze gaat het organiseren van de uitvaart te lijf als een professionele klus. Zelfs het rouwen wordt ingepland. Doordat je alles door haar ogen bekijkt (vanuit de ik-persoon), kom je er al snel achter wat hier de oorzaak van is.

Na de dood van haar moeder trekt Eva tijdelijk in het huis van haar overleden moeder en gaat ze op zoek naar haar vader, die al 33 jaar in een psychiatrische instelling woont. Eva heeft geen idee wat er met haar vader aan de hand is. Naarmate ze meer tijd doorbrengt met haar vader, herinnert ze zich steeds meer over haar jeugd en komt ze meer te weten komt over haar ouders en hun verleden. Tijdens dit proces verliest ze langzaam maar zeker zelf de grip op de realiteit. Door de pakkende en overtuigende schrijfstijl wordt ook de lezer meegezogen in Eva’s versie van haar leven, maar dankzij de kracht van de suggestie weet Antoinette Beumer je er toch van te overtuigen dat je Eva’s gedachtegang niet zomaar zonder meer kunt geloven en vertrouwen. Dit zie je bijvoorbeeld terug in de bezorgdheid van haar man en collega’s en het feit dat Eva gedwongen een maand vrij moet nemen van haar werk.

Mijn vader is een vliegtuig is opgedeeld in drie delen: ‘Willemien’ (Eva’s moeder), ‘Joost’ (Eva’s vader) en ‘Eva’, waarin we in elk afzonderlijk stuk meer over desbetreffend personage te weten komen door middel van Eva’s herinneringen en flashbacks.

Naarmate het verhaal vordert, wisselen heden en verleden elkaar in een steeds sneller tempo af en middels de flashbacks krijgt de lezer steeds tegelijkertijd met Eva een nieuw puzzelstukje aangereikt, wat het onmogelijk maakt om Mijn vader is een vliegtuig weg te leggen.

De opbouw van het verhaal gaat wat langzaam, maar blijft toch genoeg boeien om verder te willen lezen. De schrijfstijl is vlot en makkelijk te volgen. Het onderwerp is zwaar, maar wordt met enige afstandelijkheid benaderd, waardoor het geen sensatieverhaal is geworden.

Al met al heeft Antoinette Beumer met Mijn vader is een vliegtuig een krachtig debuut neergezet, dat nog lang na de laatste pagina zal blijven naschuren.

Recensie: Mijn vader is een vliegtuig – Antoinette Beumer