Recensie: F.E. RECENSIE

Recensie: F.E. – Pascale Pérard

In F.E. komt de uitstekende oogchirurg Francis Elderwereld terug in contact met zijn traumatiserende verleden van zijn studententijd. In zijn laatste jaar geneeskunde ging Francis namelijk op Erasmus in het Duitse Jena en komt in contact met een studentenvereniging. In tegenstelling tot de meeste verenigingen gaat het hier niet alleen om plezier maken en drinken, maar moeten ze ook duelleren. Wanneer dokter Elderwereld een uitnodiging krijgt om terug te keren, worden in één keer al zijn herinneringen terug opgehaald. En is het wel zo veilig om terug te gaan?

De beschrijvingen in F.E. zijn uiterst mooi geschreven. Pascal Pérard heeft goed werk geleverd door met haar uitgebreide omschrijvingen de wereld waarin we ons in dit boek bevinden mooi vorm te geven. Het is gemakkelijk voor de lezer om de personages, omgevingen en acties voor te stellen, want die staan heel duidelijk neergepend. Toch zijn er ondanks de goede beschrijvingen een aantal elementen die het boek soms moeilijk maken om te volgen.

Om zulke mooie omschrijvingen te krijgen heb je vaak moeilijke woorden nodig en die kent Pascal Pérard blijkbaar meer dan genoeg. Het boek staat vol met termen die men in het dagelijks leven niet vaak gebruikt. Natuurlijk geeft het enerzijds een meerwaarde aan het verhaal, maar anderzijds kan het de lezer ook uit zijn concentratie halen, omdat er toch wel tweemaal over nagedacht wordt wat het woord nu eigenlijk betekent. Onder deze woorden bevindt zich onder andere veel vakjargon, bijvoorbeeld medische termen of geschiedenistermen en veel Duitse woorden. Alle functies in de studentenvereniging zijn Duitse namen en zeker in het begin is het heel moeilijk om te volgen wat was is.

F.E. is soms, ondanks het interessante verhaal, wat langdradig. Het is gemakkelijk om dit boek even neer te zetten. Dit kan dus soms liggen aan de moeilijke woorden en termen, maar het heeft vooral te maken met het gebrek aan actie. F.E. bevat een stevige portie drama, romantiek en historiek, maar van actie is er soms weinig sprake. Er komen natuurlijk wel wat actieve momenten in voor, zoals enkele duels, maar erg spannend zijn ze niet te noemen, de actie zelf geldt dan over een hele pagina, terwijl errond alles wordt beschreven en hier en daar nog een conversatie gevoerd wordt. De meeste actie speelt zich ook af in het verleden, maar dat maakt het soms minder spannend omdat het eigenlijk al gebeurd is. Het lijkt een beetje alsof de eerste helft van het boek eerder een soort van inleiding is en wanneer je eindelijk denkt dat de echte actie gaat beginnen, worden we weer naar het verleden gekatapulteerd. Ook wordt er nooit in een actie begonnen, maar moet er eerst weer een hele uitleg gegeven worden waar we ons bevinden en wat eraan vooraf gegaan is. Dat haalt de spanning soms wel bij de lezer weg en maakt het gemakkelijker om het boek neer te zetten. Ook de lange hoofdstukken helpen niet echt om de langdradigheid tegen te gaan.

F.E. is natuurlijk niet alleen een langdradig boek. Pascal Pérard heeft interessante personages neergezet en een interessant verhaal. Naar het einde toe wordt het daarbij toch wel spannender, onder andere dankzij enkele plot twists. Nog een fijn element aan het boek is dat er hier en daar wat kleine weetjes over de geschiedenis of kunst worden gegeven.

Na F.E. ben je toch wel een stukje wijzer. Hoewel het een fictief verhaal is, met fictieve personages en fictieve gebeurtenissen, maar toch is het een authentiek verhaal. De studentenverenigingen en plaatsen uit het boek bestaan echt en Pascal Pérard heeft genoeg onderzoek gedaan om deze dingen duidelijk te maken aan de lezer. Het boek is zeker een aanrader voor mensen die houden van wat geschiedenis en drama, maar als je op zoek bent naar veel actie is het misschien niet het eerste boek dat je moet vastpakken.

Recensie: F.E. – Pascale Pérard