Recensie: Het duister dat ons scheidt RECENSIE

Recensie: Het Duister Dat Ons Scheidt – Renate Dorrestein

Niets ontkomt aan vooruitgang, ook niet dit oude dorpje. Een nieuwbouwwijk brengt nieuwe families die zich vestigen aan de rand van het vredige dorp. Maar schijn bedriegt. Een onbegrijpelijke moord laat een torenhoge schuld achter op de schouders van de moeder van Loes, een meisje van 6. Ze krijgt levenslang en laat Loes daarmee achter bij de Ludo’s, excentrieke mannen die kamerhuurders lijken te zijn. Geruchten doen als een lopend vuurtje de ronde en Loes weet zich niet veilig meer.

Wat Het Duister Dat Ons Scheidt verraderlijk goed weet neer te zetten is een oer-woede van het ergste soort. Dorrestein spreekt je emoties aan met een passie waar je niet onderuit kunt. Loes is onschuldig vanaf pagina 1, maar wordt gemarteld en vernederd op elke bladzijde, iets wat frustreert, zeker omdat Loes niets doet om terug te vechten. Iedere dag brengt nieuwe tegenslagen waardoor je je machteloos voelt. Je wilt dit kind beschermen en een eerlijke kans bieden. Helaas heeft de lezer geen macht over het verhaal en word je meegevoerd in de stroomversnelling van de grillen van Dorrestein.

Hoewel Het Duister Dat Ons Scheidt chaotisch aanvoelt is het een geordende chaos. Het boek is opgedeeld in 3 overzichtelijke delen en elk van de 26 hoofdstukken is opgedragen aan een woord met de overeenkomstige letter uit het alfabet. De overschakeling van het ‘we’ (de leeftijdsgenootjes van Loes) en de ‘ik’ (Loes zelf) verloopt ook aangenaam en soepel, al is het wel eventjes slikken om al het gebeurde vanuit haar perspectief te lezen. Dorrestein schuwt geen harde taal en beeldende woorden om over te brengen door wat voor hel Loes gaat in haar jeugd. Soms is het zelfs te veel en moet je het boek wegleggen om even tot jezelf te komen.

Waar Dorrestein ook goed in slaagt is om het boek niet gehaast te laten voelen. Ook al zijn er sprongen van meerdere jaren tussen de verschillende delen, ze zijn nooit raar afgekapt of op gekke momenten weer opgepakt. Integendeel, de opbouw naar de climax van het boek voel je eigenlijk niet aankomen, totdat ze opeens recht in je gezicht kijkt en je niet zo goed weet wat je aan moet met je nieuwe whiplash. Want een climax heeft het zeker.

Uiteindelijk draait Het Duister Dat Ons Scheidt maar om één ding, en dat is de kracht (en de kost) van het opofferen. Het offer van je leven geven voor andere mensen, en op hoeveel verschillende manieren dit kan. Dorrestein is ragfijn in haar zinnen, maar keihard in haar woorden. De boodschap zal je dan ook niet ontgaan en laat ruimte voor je eigen antwoorden op de vragen die gesteld worden. Al met al een sterk werk met een nagalm die niet snel weg zal sterven.

Recensie: Het Duister Dat Ons Scheidt – Renate Dorrestein